Het is zondagmorgen. Ik ben net opgestaan. Ik mis je. Ik mis wakker worden naast je. Ik mis het om naar je te kijken terwijl jij nog slaapt, veilig naast me in bed. Ik mis een kus om mijn ontendhumeur te doen verdwijnen. Je lieve arm om mijn schouder, je nagels, die mijn helpen als ik jeuk heb op een plekje waar ik zelf niet zo goed bij kom.

Waarom is dit gebeurd? Waarom kon je hier nu niet zijn? Naast me, waar je thuis hoort.

En eigenlijk heb ik een van de beste week-enden gehad in de laatste drie maanden. Eigenlijk voel ik me beter dan ik me in een lange tijd gevoeld heb. Maar waarom voelt het dan nog steeds zo rot? Jij was het die mij deed leven. Jij was het die mij de kracht gaf die ik nodig had. Jij was de zon in mijn leven. Maar die zon is onder in een oneindig lijkende nacht, de kracht is weg, het leven uitgeroeid.

En eigenlijk mag ik helemaal niet klagen. Ik lees hier verhalen van mensen die er veel slechter aan toe zijn. Ik lees verhalen van mensen, die veel meer rottigheid hebben meegemaakt. Ik heb met ze te doen.

Ik heb vrijdag een lang gesprek gehad met iemand op dit forum. Ik weet niet of ik iets voor haar heb kunnen doen, maar zij heeft mij tenminste een beetje weer op het goede spoor gezet. Ik voelde langzaam de zeurende pijn in mijn hoofd wegzakken tot een acceptabel niveau. Gewoon, het delen van de gevoelens met lotgenoten. Ik had nooit gedacht dat dat zou kunnen helpen. Ik heb altijd gedacht dat je zelf uit zoiets moest komen. Alleen de weg terugvinden.

Een vriend van me zei: "je moet er meer uit. Onder de mensen komen. Nieuwe mensen leren kennen. Nieuwe meisjes leren kennen." Ja ja. Hij heeft gemakkelijk praten. Hij weet niet half hoe ik me van binnen voel. Hij zit nu waarschijnlijk gezellig met zijn vriendin aan de ontbijttafel. "Nog wat thee schat?" Hij is het type wat binnen een week weer een nieuwe heeft. Zo ben ik niet, en zo wil ik ook niet zijn. Bovendien, wat heb ik zo'n meisje nu te bieden. "Alsjeblieft, hier zijn de scherven van mijn hart. Probeer er maar iets van te maken!"
Ik heb hier ergens in een van de berichtjes het advies gegeven om van jezelf te houden. Ik heb daarbij gerefereerd aan het nummer "Ik hou van mij" van Harry Jekkers en dan vooral aan de regel "Want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars, als hij ik hou van jou tegen een ander zegt". Dit is zo'n beetje mijn motto, maar de pijnlijke waarheid is, dat ik niet meer van mezelf hou. Dat ik mezelf aankijk in de spiegel en dat ik de persoon die terugkijkt niet zo goed ken als vroeger. Ik ben geland op drijfzand en ik zak langzaam weg, en ik vrees dat er geen touw is dat me eruit kan halen.

Ik zit hier nu op mijn werkkamer. Als ik om me heen kijk, dan zie ik dat het een rotzooi is. Ik heb hier al drie maanden niets meer gedaan. Ik heb al drie maanden hier geen flikker uitgevoerd. Mijn week-enden zijn niet productief. Ik zit wat rond in een vegetatieve toestand. Surf wat op het web, kijk een beetje TV. Die stapel boeken die ik nog wilde lezen ligt onaangeroerd. Ik kan me niet concentreren. Puzzels die ik probeer op te lossen, komen slechts half af. Die CD's die ik wilde luisteren, kunnen me totaal niet boeien. Inderdaad: de winter is ingetreden in mijn hart. Er ligt sneeuw en ijs, en het is er spekglad. Het liefst zou ik gaan slapen. Gaan slapen tot de lente, maar helaas, dat kan ik niet. Ik kijk wel uit naar januari. Dan zijn tenminste de feestdagen achter de rug. Dan heb ik dat tenminste gehad. Want schat, zonder jou is kerst ook alleen maar een boom met lichtjes.