Ik had mezelf voorgenomen om vandaag niet te huilen en te proberen te genieten van deze mooie zomerse zondag. Ondanks dat ik vrijdag en zaterdag weg ben geweest, heb ik toch nog steeds moeite met zo'n hele dag alleen. Niemand heeft vandaag gebeld en ik heb welgeteld 1 smsje gekregen. Normaal zou het me niets eens zijn opgevallen, had ik met mijn ex juist genoten van de rust. Maar nu...

Nu, rond etenstijd komen dan toch de tranen. Ik ben wel trots dat ik het nog lang heb volgehouden. Dat ik de rust kon vinden om in de tuin te liggen zonnen, de gordijnen te wassen (je moet iets doen) en mijn rekeningen te betalen. En ik sta ook nog te koken!
Maar het klopt gewoon niet. Na 8 jaar is de verandering zo groot, dat kan toch niemand in de koude kleren gaan zitten?

Ik weet dat er meer zijn, die nu ook alleen de zondagavond moeten zien door te komen. Het lijkt soms wel dat ik wacht, wacht totdat de pijn weg is. Het is zo uitzichtloos allemaal. Single zijn is absoluut niet leuk, in ieder geval niet voor mij!

Morgen weer werken, ik omarm de werkdag bijna. Ben blij met mijn collega's, de stabiele werkomgeving, waar amper iets lijkt te veranderen.
Maar morgenavond komt mijn ex, het zal voorlopig de laatste keer zijn. Er staan nog een paar dingen, en hij zal helpen met spullen bij het grofvuil te zetten. Ik ben huiverig om hem te zien, maar vooral voor zijn verhalen, zijn toekomstplannen. Want ik wil dat niet horen! Ik heb het hem gezegd dat hij dat niet meer mocht vertellen, en ik hoop zo dat hij zich eraan houdt!
Hopelijk is morgenavond de laatste keer dat ik zo door en door verdriet zal hebben. Daarna moet het gewoon beter gaan! Na 5 maanden probeer ik dat als nieuwe start te zien. Een start waarvan ik niet weet waar het naar toe zal leiden, maar waarvan ik weet dat hij geen onderdeel meer ervan uitmaakt.