Heb net 3 dagen feestgevierd met onze gezamelijke vrienden. Het was heel leuk! En heel fijn om zo goed met hem om te gaan en lekkere lol te hebben. Tot het moment dat ik naar huis ging.. we zeiden; Nou, doei We gaven elkaar een kus op de wang. Auw auw auw! Gauw naar buiten om een dikke traan te laten..
Het zijn van die momentjes waar je gewoon even door heen moet. Was me er heel erg bewust van dat dit dingen zijn die gebeuren en die ik maar moet laten komen.

Vandaag ging ik even langs bij hem thuis. In mijn huis, met mijn konijntjes, mijn computer, mijn bed en mijn foto's aan de muur. Maar niet langer mijn thuis. Ik werd overvallen door het gevoel dat ik terug moest komen, dat ik daar weer mijn leven moet gaan leiden. In mijn lekkere grote tuin, in onze gekregen tuinstoelen.
Ik werd er helemaal van in de war. Ik vertelde het ook aan hem. Hij zei; dan kom je toch terug? Dan ga ik wel ergens anders wonen. Maar dat is niet wat ik wil.. ik wil daar niet wonen zonder hem. Al die herinneringen. Ieder stukje van het huis dat wij samen gebouwd hebben. Dat kan gewoon niet.

Ik wil van dat gevoel af. Ik weet dat het beter is zo. Dat we nu beter af zijn zonder elkaar. Maar we houden gewoon heel erg veel van elkaar. Dat maakt het zo moeilijk! We willen wel samen verder, maar weten dat dat niet kan.

Hoop dat ik hem over 5 jaar tegen kom. En dan toch onze droom waar maken samen.

Ik mis de woorden samen, ons, wij en onze......