Ik merk dat ik me vandaag vrij goed voel. Het lijkt wel alsof ik de recente gebeurtenissen een plaats heb kunnen geven. Ik heb alles kunnen loslaten. Komende week wordt een vrij drukke week, iets waar ik naar uitkijk. Alles begint stilaan op zijn plooit te vallen. Vrijdag een dag proef draaien op een mogelijk nieuwe job. Zaterdag 5 maart examen afleggen. Vandaag concert. Woensdag een lange dag op mijn huidige werkplaats. Ondertussen gaan fitnessen, iets waar ik gisteren mee begonnen ben en wat me zeer goed is bevallen. Ik ga het lege plekje gemakkelijk kunnen opvullen.

Ja, het lege plekje is er nog, maar mijn hart is niet meer vervult van wanhoop en radeloosheid. Het is gevuld met realiteit en hoop. Inderdaad, hoop. Men moet van mij niet denken dat ik me zo gemakkelijk gewonnen geef. Ik wil nog steeds proberen haar terug te winnen, maar met de realiteit voor ogen. Het is geen must meer, het is een van de vele mogelijk wegen in mijn toekomstig leven. Nu moet ik eerst focussen op mijn eventueel nieuwe job. Daar gaat alle aandacht en energie naar toe, want ik wil die job.

Niets is onmogelijk. Daar ga ik momenteel van uit. Men zegt wel eens: 'Zeg nooit nooit!'. Dat ga ik dus ook niet zeggen. Ik zeg dat mijn ex en ik wel kunnen samenkomen, let op, ik zeg KUNNEN, daarom is het nog steeds geen feit. Als het niet gebeurd, dan is het zo, en ga ik evenzeer verder met mijn leven. Mijn leven is onafhankelijk van eender wie. Ik laat mijn leven niet (meer) bepalen en afhangen van een ander.

Ik heb mijn oude kracht duidelijk teruggevonden en ik voel me sterker dan ooit, bij wijze van spreke natuurlijk.