Grappig ik heb precies hetzelfde meegemaakt!Na 3,5 jaar was hij er echt klaar mee....pfff ik ging kapot. Kon niks anders meer dan aan hem denken en inderdaad het sterke,stoere meisje veranderde in een zwak vogeltje...Bij mij duurde het ergste een half jaar , daarna nog een jaar voordat ik hem weer zag. Toen viel ik ook weer ff terug ( logisch na 1,5 jaar geen contact) en daarna ging hij achter mij aan en wat was ik blij dat ik hem niet meer wilde!Ik dacht alleen maar ben jij degene waar ik zo voor door een hel bent gegaan?!? Wel heeft het mijn vertrouwen in de liefde stuk gemaakt, maar aan de andere kant we zijn nog jong (ook 30 ) en wie weet wat er nog op ons pad komt...daarnaast geloof ik toch ook wel in als het voorbestemd is komt het wel...
xxx

@trouble. Een berichtje terug van zijn vriendin? Jee wat naar zeg. En stom!

Helemaal juist!
Daar streef ik naar......

Wat voor? Tja, ik heb momenten gehad van zulke onrust en verlatenheid dat ik het gevoel had dat ik het wel uit kon schreeuwen. Alles kwam ook veel harder binnen. Hartkloppingen, hyperventilatie...de hele ratteplan.

De eerste drie weken heb ik mezelf een klein beetje geholpen met medicatie. Ik nam 1/3 oxazepam in en dan zakte het weer een beetje weg. Het gaf me toen wat lucht...maar dat gezegd hebbende...het is gevaarlijk spul. Ik ken zat mensen die eraan verslaafd zijn geraakt.

Daarna heb ik een paar Reiki behandelingen gehad, dat werkt bij mij altijd wel goed. Ook heb ik wat alternatieve medicijnen genomen, sint-janskruid (deed naar mijn idee weinig) en homeopatische medicatie (hielp wel wat beter).

En, misschien een contradictie...mij heeft het wel geholpen om na 2 maanden paniek en geen contact een ontmoeting te hebben met de ex. We hebben toen een goed gesprek gehad en ik kon daardoor een aantal dingen voor mezelf plaatsen. Dat gaf mij rust. Ik kan me echter ook goed voorstellen dat dit niet voor iedereen hetzelfde is en zeker niet als het te vroeg gebeurd.

Naar mijn ervaring zakt de paniek als eerste weg. De rest van de emoties zijn hardnekkiger en moeilijker onder controle te krijgen. Die laatste weken van die 2,5 maand was ik eigenlijk alleen nog maar intens verdrietig (tegen depressief aan).
De paniek vond ik echter het moeilijkste te hanteren. En het paniekhuilen...wat een nare tranen zijn dat.
Ik ben er (nu bijna een half jaar later) nog steeds niet hélemaal, kan soms nog steeds verdrietig zijn of last hebben van het gevoel van ongeloof dat onze band door hem verbroken is, dat hij mij kan missen, maar het zijn nu vlagen die mijn dag niet meer verpesten. Paar maanden terug was het andersom (af en toe een goede vlaag). Ik kan het hanteren!

Last but not least...je zult echt gaan merken dat er af en toe een goede dag of een paar goede uurtjes tussen zitten, waarin je even kunt genieten van een film of even rust hebt van je hoofd. Pak die momenten en geniet daar 3dwarsdubbel van!!! Wanneer die momenten er uiteindelijk meer worden heb jij al een inhaalslag in daarvan genieten gekregen!

Dus: goed voor jezelf zorgen, tijdens paniekaanvallen realiseren dat het weer wegtrekt, voldoende rust nemen en gezond leven, 'fake-it-til-you-make-it' (dus dingen doen waar je vroeger blij van werd net zo lang tot je er weer blij van wordt) en je vooral realiseren...het wordt echt minder met de tijd!!!

Thanks! Lijkt alsof ik mezelf de hele dag aan het oppeppen ben om een paar uur, voor het slapen gaan, oke te voelen. S ochtends is het weer helemaal terug dan...
Weekenden ja? Zorg je wel dat ze volgepland zijn?