Zo boos... maar zal ik hem dat laten weten?

afbeelding van Akemi

Voor mijn gevoel heb ik de laatste maand veel meer afstand genomen van mijn ex. Ik mis hem niet meer en ik merk dat het me goed doet om heel ver van hem uit de buurt te blijven.

En toch zit me nog iets dwars. Ik ben heel bang voor hem nu. Bang om hem te zien, bang om via via per ongeluk iets over hem te horen. Ik zou niet meer naar feestjes durven gaan waar hij ook naar toe zou komen.

Want hoe langer ik nu alleen ben, hoe groter mijn woede wordt. Ik zie wat ik mezelf allemaal heb aangedaan de afgelopen jaren om hem maar gelukkig te kunnen maken. Hoe ik mezelf emotioneel heb laten kleineren. En hoe hij dat allemaal maar als vanzelfsprekend aannam.

De laatste keer dat ik hem zag, is anderhalve maand geleden. En tegenover hem voelde ik me onmiddelijk weer een minderwaardig mens. Lelijk, onvolwassen, oninteressant... En tegelijk werd ik al razend van zijn lichaamshouding... Er sprak zo'n schaamte uit naar mij toe. Hij behandelt me alsof ik een wrak ben, en daardoor ga ik me juist ook een wrak voelen. waarom kan hij niet gewoon met een open blik en een rechte rug tegenover mij zitten? We hebben toch niks meer te verliezen?

Er is één zin die maar door mijn hoofd blijft spoken... Hij zei met een bloedserieus gezicht dat hij 'veel te veel had gegeven' in onze relatie.

Waar haalt hij dat in godsnaam vandaan? Ik was op dat moment met stomheid geslagen. Zo'n ontzettend domme en kortzichtige uitspraak. In wat voor wereld leeft die gast?

We hebben allebei dingen verkeerd gedaan, als je het mij vraagt. Maar hoe heeft hij het lef om zichzelf als hét slachtoffer van onze relatie af te schilderen?

Het blijft me maar bezig houden. Ik heb hem nooit laten zien hoe boos ik op hem ben, want hij heeft vaak geroepen 'Oooh, ik ben zo bang dat je me nu een klootzak vindt...'. Dus slikte ik het in. Maar ik sta toch regelmatig op het punt om hem een lange brief te schrijven en mijn gal eindelijk eens te spuwen.

Alleen, heeft dat wel zin? Ik denk niet dat de boodschap bij hem aankomt. Mijn indruk is dat we totaal langs elkaar heen praten. Mijn mond valt open van zijn gevoelloze gedrag en domme uitspraken. Hij begrijpt totaal niet waar ik me druk over maak. Het is zo fucking frustrerend dat we allebei een totaal andere versie van het gebeurde hebben. Bestaat er dan helemaal geen waarheid meer?

Het liefst zou ik al mijn woede eruit gooien. Maar het deert hem toch niet. En misschien slaat het dan daarna alleen maar dubbel zo hard op mij terug.

Hij is een vreemde voor mij. Onze viereneenhalf jaar zijn een vage droom nu. En toch doet het zo'n verdomde pijn dat hij nog steeds ergens rondloopt met zijn waanideeën over zichzelf en over mij...

afbeelding van Missy23

@akemi

Tjee, wat een story.. De onzekerheid over jezelf spat van mijn beeldscherm af, En waarom?? Want volgens mij ben jij juist een heel liefdevol persoon, Iemand die alles maar slikt wat haar aangedaan wordt, om een ander te beschermen. Een goeie karakter eigenschap, maar kom op voor jezelf meid!! Diep van binnen ben je sterk, sterker dan jezelf denkt te zijn! Maar doordat je jezelf bij hem zo vaak gekleineerd en onzeker gevoeld heb, is dat gevoel er misschien wel ingesleten bij jou..
Meid, het is maar een tip, ik zeg vaak op deze site tegen andere mensen, zoek geen contact met je ex, schrijf geen brieven, stuur geen smsjes..
Maar in jou geval ligt mijn mening even heel anders.. Door je verhaal.. je verhaal dat je eigenlijk nooit de kans gekregen hebt om te zeggen wat je er van vind, om te zeggen hoe jij je gevoeld hebt. Want je slikte altijd alles, wat voor hem mooi makkelijk was...omdat hij bang was dat je hem een klootzak vond?? KOm op zeg meid! Want zon lieve jongen is het niet hoor, als ik lees dat hij het vanzelfsprekend vond, dat jij je gekleineerd voelde. Zo.n lieverd is het niet hoor, en mag misschien best een klootzak genoemd worden!
In dit geval zou ik denk ik toch een brief schrijven, al is het voor jezelf, al stuur je hem op. Dat is aan jou.
Maar wat heb je te verliezen, door een brief te schrijven haal je misschien inderdaad die waanideeen bij hem weg, die jou nog zo kwaad maken. Misschien vind je daarna er rust in.
Het enige pijnlijke wat zou kunnen zijn, is dat je een reactie terug ontvangt, maar is dat niet ook waar je bang voor bent? Dat schrijf je, je bent bang om iets van hem te horen. Dus twee vliegen in 1 klap: 1 je schrijft je woede van je af, naar hem toe, wat voor jou misschien een stukje rust bied. 2 door wat van hem terug te ontvangen doorbreek je misschien je angst. Want die stap hoort ook bij het proces liefdesverdriet.. Je over die angst heen zetten..
Ik wens je enorm veel sterkte, en doe uiteindelijk waar je jezelf het beste bij voelt!!
Zet hem op, want je verdient zoveel beter!
Liefs missy

afbeelding van Akemi

Grootste vijand ben ik zelf...

Onwijs bedankt voor jullie snelle reacties!

Wat ik me inderdaad afvraag is of het iets voor me oplost. Telkens als ik nu die woede in me op voel komen, slik ik het in, probeer ik het te negeren. Na verloop van tijd trekt het weer weg. Maar het blijft dus telkens terugkomen... En ik weet niet of dat patroon wordt doorbroken als ik alles eruit gooi naar hem toe, of dat zo?Ǭ¥n uitbarsting het patroon alleen maar in stand houdt.

Zijn reactie is eigenlijk niet eens van belang. Ik hoef geen antwoord, ik hoef geen verklaring, en hij hoeft het helemaal niet met mij eens te zijn. Ik heb alleen van tijd tot tijd die enorme behoefte om gehoord te worden. Maar misschien verdwijnt die behoefte nooit... Laadt de woede zich na iedere uitbarsting weer op.

Mijn eigen onzekerheid, dat is inderdaad het grootste probleem. Dat voedt de woede. Zelfs als hij er al maandenlang niet meer is.

Ik voel me wel sterker dan vroeger, evenwichtiger, kalmer. Meer zelfvertrouwen dan nu heb ik nog nooit gehad, al zou ik misschien nog veel meer zelfvertrouwen kunnen hebben.

Zo bezien is mijn gevecht met hem eigenlijk een gevecht met mezelf. Het levert mij niets op om hem daarin te betrekken.

Ik hoop dat hij ooit een meer uitgebalanceerde kijk op mij en op onze relatie krijgt. Dat hij ziet wat voor invloed hij zelf op mijn karakter had, hoe zijn gedrag juist eigenschappen van mij versterkte waar hij het meeste moeite mee had. (Ik zie zelf dat het omgekeerde ook voor mij gold.) Maar de enige die hem daarvan kan overtuigen is hij zelf. En zijn beeld van mij zal waarschijnlijk ook niet verbeteren als ik hem ineens alles voor de voeten gooi...

afbeelding van Dinges

Hoi Akemi

Ik ben het niet helemaal eens met John. Het opkroppen van woede en frustratie maakt het namelijk niet makkelijker voor je om alles af te sluiten. Zelf ben ik een binnenvreter en ik weet als geen ander wat voor impact dat kan hebben. De eerste maanden na de breuk met mijn ex heb ik alles een beetje over me heen laten komen. Ik was echt super over de zeik omwille van een aantal redenen en mijn ex was zich van geen kwaad bewust. Berichtjes en belletjes alsof er niets was gebeurd en we nog altijd de grootste vrienden waren. Uiteindelijk heb ik haar verteld wat me dwars zat en dat ze me betermet rust kon laten omdat ik mensen zoals zij niet in mijn leven wilde hebben. Die boodschap is doorgedrongen en sindsdien heb ik niets meer van haar vernomen, m.u.v. een brief waarin stond dat ik t.z.t. weer contact met haar kon opnemen als ik het haar vergeven had......, niet dusssss....

Dus met andere woorden: als je behoefte hebt om je frustratie te uiten dan zou ik dat zeker niet laten. En je ex is daarvoor de aangewezen persoon lijkt me. Het zal jou en je ex alleen niet dichter bij elkaar brengen, wat dat betreft sluit ik me helemaal bij John.

Liefs..., D

afbeelding van femmie

doe wat goed voelt

Als ik jou was zou ik die brief zowiezo schrijven, gewoon alles op papier zetten! En dan even wegleggen en later nog eens doorlezen, kijken of je het echt wilt opsturen en dingen veranderen. Het opschrijven zelf kan denk ik al veel helpen. En als het goed voelt voor jou om het op te sturen, doen... als je twijfelt, wacht er dan mee. Doe wat goed voelt voor jou! En je verdient idd beter... sterkte

afbeelding van bbiiaannccaa

gebruik die woede

Gebruik die woede, niet om een brief te worden maar juist om hier met jezelf uit te komen. Gebruik deze om jezelf vertrouwen op te krikken. Zet het om naar het gevoel dat je dit niet nog eens laat gebeuren. Ik ken de gevoelens erg goed uit een eerdere relatie. Uiteindelijk heb ik de woede gebruikt om aan mezelf te werken. Laat de wereld maar eens zien wie je bent! Ik denk dat schrijven goed is alleen opsturen van zo'n brief verspilde energie is. Je raakt hem er waarschijnlijk toch niet mee. Woede is kracht, gebruik deze kracht voor jezelf en geef niet nog meer aan hem want je hebt al genoeg gegeven aan energie in de relatie zelf. Sterkte en succes. liefs bianca

afbeelding van Boa

Woede

Woede is nuttig om over iemand heen te komen, denk ik.

Aan de andere kant, je zegt het zelf al. Je hebt het laten gebeuren. En volgens mij is dat de truc in elke relatie. Er zit een soort evenwicht in relaties dat bepaald wordt door twee deelnemers. Er bestaat geen dominant zonder inschikkelijk en zo zijn er nog wel een paar constructies te bedenken.

Een deel van je woede geldt vast ook jezelf.

Wat mij erg geholpen heeft bij de breakup is brieven te schrijven waarin je totaal ongenuanceerd tekeer gaat, zonder die brieven daadwerkelijk te versturen. Gun hem je woede niet. Want ik denk dat je er alleen maar meer verdriet mee gaat oplopen en egoschade. Want hij zal je niet gelijk geven, nee hij zal je ws terugslaan. En dat gaat pijn doen.

Een paar weken geleden zat ik ziek thuis, met een berg liefdesverdriet bovendien. Op dat moment zag ik dr. Phil (gotta love him), die zei dat woede krachtig lijkt en opluchtend lijkt, maar dat het niet meer en niet minder is dan het ultieme slachtoffergevoel. Dat is er wel eentje om over na te denken...

Sterkte, trek je eigen pad.

Boa