Soms is het net alsof mijn vorige relatie (4,5 jaar) nooit heeft bestaan.

Mijn ouders en mijn vriend hebben liever niet dat ik over mijn ex praat. Zelfs als ik hem even zijdelings noem, voel ik me er schuldig over, ook bij andere vrienden.

Mijn ex zelf wil nooit meer contact, heeft hij nu eindelijk duidelijk aangegeven. Hij heeft me letterlijk 'een fijn leven' gewenst. Wrang, pijnlijk, maar helder.

Alles wat er overblijft, is een handvol losse puzzelstukjes. Losse herinneringen, losse vragen die ik niet meer kan passen in mijn leven als geheel. Mijn leven is een puzzel die ik in elkaar zet, maar het totaalbeeld wat ik voor ogen heb verandert in de loop der jaren voortdurend. Soms gebeurt dat plotseling, soms gebeurt dat geleidelijk. Daarom zal de puzzel nooit af zijn, maar daar gaat het ook niet om. Ik hoop alleen een ogenblik te bereiken waar de gedeeltelijk voltooide puzzel herkenbaar zal zijn als het beeld dat ik op dat moment wil maken.

Ik ben al bijna een jaar niet meer hier geweest, maar nu voel ik toch weer de behoefte om mijn hart te luchten. Dit weekend heb ik weer vreselijk gedroomd van mijn ex, werd letterlijk brullend wakker. Het was dezelfde droom die ik wel vaker heb, maar het komt keer op keer weer zo hard aan:

Vandaag een beetje heen en weer gemaild?¢‚Ǩ¬¶ Mijn ex is gewoon hartstikke gelukkig, dom genoeg. Ik maakte hem ongelukkig. Nu ben ik weer bang dat ik mijn nieuwe vriend uiteindelijk ook ongelukkig ga maken. Dat ik weer iemand naar beneden trek in mijn donkere wereldje?¢‚Ǩ¬¶

Zie je, geeft mijn ex me weer dat vreselijke minderwaardige gevoel?¢‚Ǩ¬¶ Gewoon omdat hij gelukkig is. En ik kan er simpelweg niet tegen. Mijn eigen gelukkige momenten verbleken bij de zijne?¢‚Ǩ¬¶ Waarom doe ik mezelf zo'n pijn?

Hij heeft me uitgenodigd voor de presentatie van zijn nieuwe boek... Samen met mijn nieuwe vriend... Het voelt zo vernederend. Ik zou alleen gaan om mijn ex een plezier te doen. Ik zou waarschijnlijk in een hoekje staan kotsen van onzekerheid, tussen al die gruwelijk hippe nieuwe vrienden van 'm... Nee, als ik aan mezelf denk, ga ik niet daarheen.

Mijn laatste postje is van 12 maart. Jeetje.

Er is veel veranderd. En toch ook een aantal dingen hetzelfde gebleven.

Ik heb nu bijna 5 maanden verkering. Niet met de jongen waar ik (na mijn ex) zolang verliefd op ben geweest. Er is nu iemand met wie ik meer op gelijke voet sta, die evenwichtiger en meer volwassen is. We zijn (nog) niet echt beste maatjes, maar het is fijn voor ons allebei. We nemen het zoals het komt, maken ons geen zorgen over de toekomst.

Mijn ex spookt nog wel door mijn hoofd. Daarom wilde ik een stukje schrijven. En daarom heb ik eerst mijn blog tot nu toe doorgelezen. Het is eigenlijk nog steeds hetzelfde liedje. Het idee dat hij gewoon doorgaat zonder mij...

Nog twee weken en dan is het een jaar uit. En nog altijd heb ik geen rust. Waarom blijf ik hem missen? Waarom accepteer ik mijn leven niet zoals het is? Waarom komen toch telkens weer die tranen? Waarom blijf ik me een slachtoffer voelen en gedraag ik me ook zo?

Zondag lag ik op de bank bij mijn ouders te janken: 'ik wil naar huis, naar [stad waar we samenwoonden, aan de andere kant van het land], naar W... ik wil naar huis...' Mijn vader merkte terecht op dat dat 'thuis' niet meer bestaat. Maar ook bij mijn ouders voelt het niet meer als thuis. Ik vlucht nog steeds naar hen toe als het slecht gaat, en gisteren stelden ze voor dat ik weer een tijdje bij hen zou logeren... Maar ik wilde toch weer terug naar mijn eigen flatje, naar mijn eigen spulletjes.

Ik wou dat ik je alle geluk van de wereld toe kon wensen. Maar het gaat niet, want ik heb nog zo veel verdriet om het idee dat jij gelukkig bent zonder mij.

Ik ben zo ontzettend boos op je, want mijn herinneringen aan jou doen zo'n pijn. En ik blijf je missen, want je blijft een deel van mij. In gedachten wend ik me altijd weer tot jou, zolang ik niemand anders heb die ik gelukkig kan maken, aan wie ik mijn liefde echt kan geven.

Als je eens wist hoe vaak ik in mijn hoofd nog met je praat, gewoon om je te vertellen hoe mijn dag is geweest. Leuke liedjes, een mooie film. En telkens weer e