Inderdaad, we zijn er allebei weer... Ik las net je laatste blogs en ook al heb je in de tussentijd hele andere dingen meegemaakt, het is herkenbaar. Wat ik eigenlijk met dit verhaal probeer te zeggen is, dat ik m'n verdriet niet meer zie als iets van vroeger, of het verleden. Ik denk dat het me in zodanige zin heeft gevormd dat het gewoon een deel van me is geworden. Dat is niet dramatisch bedoeld, integendeel. Het hoort er gewoon nu bij en iedere keer als het me bezighoudt, gaat het ook wel weer over.

Zoals ik al zei, heb ik soms toch nog de neiging om contact te zoeken met mijn ex. Maar die neiging onderdruk ik, omdat hij waarschijnlijk toch niets kan doen aan wat ik voel. Ik ben bang dat hij boos zal worden, of me zal negeren. Of dat hij in al zijn onhandigheid iets zegt wat goed is bedoeld, maar dan neerbuigend of kwetsend over komt. Dat hij belooft contact te houden en het niet doet, omdat hij het eigenlijk ongemakkelijk vindt. Dat ik kennis nr. 216 voor hem zal zijn, terwijl ik jaloers en weer emotioneel afhankelijk van hem word... Kortom, alles wat de vorige keren al is gebeurd...

Daarom plaats ik het allemaal buiten hem. De vragen die ik nog heb, zijn meer universele vragen, dan vragen aan hem specifiek. Vragen omdat ik nog steeds niet geloof dat ik van al die jaren iets heb kunnen leren, iets wat een eventuele volgende breuk minder zwaar zal maken. Het gaat gewoon door: 'It's not wrong, it's not right, it just is.'

Ik mis mijn vriendje van vroeger, of het beeld dat ik van mijn vriendje van vroeger heb. Dat is niet de persoon die mijn ex nu is. Dat ik dat vriendje soms mis, wijst erop dat ik iets in mijn leven mis. Wat ik mis, probeer ik te benoemen. Ik weet het nog niet. Maar zodra ik het weet, zal ik me afvragen: mis ik dat terecht? Moet ik dat echt najagen? Of moet ik het uit mijn hoofd zetten en tevreden zijn met wat ik heb?

Ik heb heel lang gedacht, als ik dat bereik, heb ik weer rust. Ik heb veel bereikt, maar niet die rust. Daarom ben ik bang om weer een plan te maken dat tot die rust moet leiden. Ik probeer het gevoel te ondergaan zonder er rationele plannen aan te verbinden, en zonder het me in m'n dagelijks leven te laten beperken. Dat is alles wat je, volgens mij, kunt doen.

Hee panic,

Wat lief dat je reageert. Het is fijn om te lezen dat jij ook zoiets dergelijks voelt. Ik weet namelijk nog niet 100% procent zeker of dit 'isoleren' van m'n herinneringen en vragen nu een stap vooruit is of misschien juist een soort ontkenning...

Afgezien van die korte, trieste momenten gaat het inderdaad gelukkig goed met me. Heb inmiddels alweer een tijdje een fijne relatie. Inderdaad, zo'n nieuwe relatie zorgt voor een totaal andere dynamiek, al merk je dat je toch dezelfde issues meeneemt. Maar in deze relatie kan ik daar, net zoals jij, nu op een meer nuchtere manier mee omgaan.

Dat ik mijn (beeld van mijn) ex soms mis heeft meer te maken met de manier waarop hij me in m'n werk ondersteunde. Ik heb een nieuwe richting in m'n carriere ingeslagen die nog heel onzeker is en veel van me vraagt. Mijn vriend steunt me wel, maar deelt niet zo passioneel mijn interesses als mijn ex destijds deed, en hij is ook wat gereserveerder. Hij wil me niet 'te' enthousiast maken, blijft eerder nuchter en kritisch, en dat zijn juist ook eigenschappen die ik erg in hem waardeer. Maar soms zou het toch wel fijn zijn als iemand zei: 'kom op, doorzetten, jij gaat het helemaal maken!'