Hoi W,

Die suffe mailtjes van mij ook. Ik wou dat ik gewoon met je kon praten, maar ik heb niks te melden. Behoefte aan aandacht, blijkbaar. Sorry.

Bij jou ben ik altijd een zielig meisje geweest. En ik merk dat ik het mis. Kwetsbaar kunnen zijn bij iemand.

Dat zal het zijn. Stom.

We zijn alweer bijna een jaar verder en soms voel ik me toch nog een beetje verdrietig en eenzaam... Mijn familie woont een flink eind uit de buurt, net als de jongen met wie ik inmiddels voorzichtig iets aan het opbouwen ben. Ik kan niet bij ze zijn als ik het graag zou willen, en ik heb ook niet echt het gevoel dat ik bij ze terecht kan...

Mijn ouders zijn het allemaal een beetje beu denk ik. Ze horen me wel aan, maar kappen het onderwerp dan vlug af met algemene opmerkingen. En ik wil mijn 'beste vriend' niet van me wegjagen nu onze band nog zo pril is. Hij wil het rustig aan doen, maar juist nu zou ik hem vaker willen zien. Om aan elkaar te wennen, om het te proberen... Ik moet mezelf echt dwingen om niet elke dag contact te zoeken.

Voor mijn gevoel heb ik de laatste maand veel meer afstand genomen van mijn ex. Ik mis hem niet meer en ik merk dat het me goed doet om heel ver van hem uit de buurt te blijven.

En toch zit me nog iets dwars. Ik ben heel bang voor hem nu. Bang om hem te zien, bang om via via per ongeluk iets over hem te horen. Ik zou niet meer naar feestjes durven gaan waar hij ook naar toe zou komen.

Want hoe langer ik nu alleen ben, hoe groter mijn woede wordt. Ik zie wat ik mezelf allemaal heb aangedaan de afgelopen jaren om hem maar gelukkig te kunnen maken. Hoe ik mezelf emotioneel heb laten kleineren. En hoe hij dat allemaal maar als vanzelfsprekend aannam.

Zo zie je maar weer, alles komt tegelijk... Juist toen ik dacht nooit meer iets te horen, heeft mijn date per mail uitgelegd dat het niks wordt. Toch netjes dat hij dat doet en ik heb hem vriendelijk bedankt. Maar het knaagt nog wel een beetje aan me... Ik had er ook geen 100% goed gevoel bij hoor, maar het idee dat iemand je toch niet aantrekkelijk genoeg vindt, is wel vervelend. Maar goed, ik kan me ook niet anders (=vrouwelijker/meisjesachtiger) voor doen dan ik ben: ik ga mezelf toch niet veranderen om bij mannen in de smaak te vallen als ik me daar zelf niet prettig bij voel?

En daar bovenop belt mijn ex nog eens, out of the blue... om doodleuk te vragen hoe het is. Babbeltje over dit, babbeltje over dat... Het gaat nergens over! Wat een pijnlijk, afstandelijk gedoe. Waarom? Misschien miste hij me? Misschien verveelde hij zich? Misschien wilde hij even gerustgesteld worden? Even een paar vraagjes aflopen: hoe is het met je werk? met je familie? En verder geen belangstelling. Bah. Een paar maanden geleden zou ik me ellendig hebben gevoeld. Nu alleen nog zwaar ge?ɬØrriteerd.

Ik ben aan het daten geslagen... Het is raar.

Na/tijdens alle ellende rond mijn ex werd ik verliefd op een jongen die in korte tijd een goede vriend was geworden. Heb er uiteindelijk met hem over gepraat en het was niet wederzijds. Maar het was een goed gesprek, en hij zei een paar belangrijke dingen. Dat ik nog zoveel woede uitstraalde als ik over mijn ex sprak. En dat hij niet begreep waarom ik zo negatief over mezelf was.

Dat eerste, daar schrok ik van. Dat tweede was treffend omdat mijn ex dat ook altijd zei... ik heb blijkbaar nog een lange weg te gaan.

Maar goed, daten dus. Omdat ik toch graag iemand om me heen zou willen hebben. Misschien is het verkeerd. Ik moet nu mezelf op de eerste plaats zetten, mezelf gelukkig maken, kijken naar wat ok wil... En ik weet nog steeds niet goed wat ik daar in moet vullen. Wat wil ik? Ik doe al wat ik graag wil... leuk werk, af en toe vrienden opzoeken, me uitleven in creatieve dingen. Dat heb ik allemaal al. En toch nog steeds verdrietig. Wat wil ik dan nog? Tja, ik wil gewoon iemand, ben ik bang...

Gisteren toch nog een lang gesprek met mijn ex gehad, en ik heb er een raar gevoel bij. Mensen, ik weet gewoon niet wat goed voor me is.

We hadden het natuurlijk over de kat, en we waren daardoor allebei emotioneel en hij was ook wat aanhankelijker. Maar ik merkte dat een groot deel van wat hij vertelt, me eigenlijk geen barst meer interesseert. Zijn werk, zijn vrienden... ik vind het moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. En als ik iets vertel, vraagt hij ook nooit door.

Maar goed, hij zei dus dat hij in de tussentijd alweer een nieuwe vriendin had gehad. Na een paar maanden merkte hij dat hij ook bij haar dichtklapte en niet meer vrijuit durfde te praten, net als bij mij. Dus dat ging uit. Nu heeft hij een psych opgezocht. Goed van hem, dat wel. Maar hij was zo lyrisch over die vrouw, zij had hem zoveel dingen over hemzelf geleerd... Ik vroeg, wat dan? Hij noemde allemaal dingen op waar wij het destijds ook al vaak over hadden gehad... Ik: maar dat wist je toch allang? Hij: ja, maar zij liet het me pas echt zien. Ik: ik heb je destijds ook aangemoedigd om hulp te zoeken. Maar na een intake-gesprek was je afgehaakt! Hij: ja, het was in de tussentijd allemaal weer weggezakt.

OK.. ik ben heel boos en verdrietig nu.

[edit]... en ik ben inmiddels weer wat afgekoeld, dus het hele woedende verhaal dat hier stond haal ik weer weg. Onze kat (van mijn ex en en voor een paar jaar ook van mij) is dood en ik heb haar niet meer kunnen zien, de laatste keer was in augustus... Ik heb er verdriet van, en het is vreselijk dat het lieve beest twee dagen doodziek is geweest, maar ik moet die emoties gescheiden houden van mijn gevoelens naar mijn ex toe. Dus neem ik mijn woorden terug.