Ik lees een hoop van jullie blog-items, in sommige kan ik me heel goed herkennen en vaak bewonder ik een hoop van jullie om het feit dat jullie het op een gegeven moment loslaten. Dat loslaten lukt bij mij niet. Net of ik voor altijd aan hem verbonden zal zijn. Het is niet voor het eerst dat we uit elkaar zijn..ik heb dit vaker mee gemaakt 1 keer zelfs met een periode van 1 jaar. Zelfs toen was hij er altijd, onderhuids, diep in me...lichamelijk afwezig maar ook weer zo aanwezig in mij. Ik heb hem zo vaak geprobeerd te wissen, was mijn hoofd maar een computer, 1 keer op de delete knop...zodat alles weg was. Ik kan het niet, misschien wil ik het ook wel niet, doe ik mijzelf telkens weer pijn en waarvoor. Ik slaap slecht, eet te veel, doe weinig met vrienden. Ik ben gewoon helemaal op, net of ik op een waak-vlammetje sta, te weinig fut om iets te ondernemen. 2 weken geleden stapte ik nog in dat vliegtuig naar hem, vol met verwachtingen, blij hem weer te zullen zien na een periode van 14 maanden...maar alles liep anders, een hele koude douche een boze droom waaruit ik maar niet uit wakker schijn te kunnen worden. Alles is zo anders, de lucht, de zon, het leven alles voelt anders aan nu hij deze beslissing heeft genomen. Ik moet sterk zijn, ergens van binnen moet er die kracht zijn om mezelf weer op de rails te krijgen, weer gelukkig te worden...gelukkig!