Gisteren was het zijn verjaardag. En jah natuurlijk heb ik een hele dag aan hem gedacht.

Maar donderdag ben ik even bij hem langs geweest. Ik was naar hem toe gereden, en ik belde hem op aan het einde van zijn straat. Hij had me al verteld dat hij me waarschijnlijk niet zou kunnen zien op zijn verjaardag aangezien er al iets gepland was (niets ergs hoor). Ik vertelde dat ik toch iets gekocht had voor zijn verjaardg en vroeg of ik het ff mocht komen afgeven. Nou jah, het mocht.

Ik was net opgewekt die dag en toen ik hem zag begon ik maar te praten over werk, vrienden, ouders, grappige situaties... We hebben echt een leuke babbel gehad en ik was trots op mezelf dat ik zo met hem kon praten zonder dat ik scenes hoefde te maken over dat hij me zomaar had verlaten. Ik zag dat hij erg aangenaam verrast was door mijn gezelschap en ook door mijn kadootje. We even een leuk gesprek en dan ging ik er vandoor. Met opgeheven hoofd.

Maar nu, ach, ik zou hem zo graag terugzien nu, ik verlang naar zijn gezelschap, al is het maar enkel zijn gezelschapK. Hij was niet alleen mijn partner, hij was ook mijn beste vriend, degene waarmee ik het beste kon praten, waar ik zo veel bij ging, aan wie ik alles kon vertellen. En ik wou dat ik hem vandaag weer kon zien, en morgen ook, en de dag nadien ook en nadien ook...

Waarschijnlijk is het geen goed idee om hem nu te vragen om iets te doen, om even af te spreken... Ik zou het toch zo graag willen... En jah, hier is het dipje dus terug.

liefs