Vandaag rond dit tijdstip is het zes weken geleden dat de relatie verbroken werd. Afgelopen vrijdag heb ik de beslissing genomen om voorlopig geen contact meer met haar te hebben. Het werpt zijn vruchten af, maar niet zonder slag of stoot.

Het is zwaar. Op het moment van die beslissing voelde ik me zo sterk. Nu voelt het moeilijk. Er is geen lijntje meer naar haar. De drang om iets te sturen voelt heel erg sterk, maar ik mag het niet doen. Ieder sms-je dat binnen komt, of iedere keer als de telefoon gaat denk ik: "dat is ze, ze heeft zich bedacht". Iedere keer is het weer een teleurstelling .... Sinds de laatste ontmoeting zie ik alleen nog maar haar verdrietige ogen voor me die tot me spraken dat ze nog wel iets voelt maar bij haar keuze blijft. De innige knuffel bij het weggaan voel ik nog steeds ....

De emoties stompen nu af en mijn ritme komt langzaam weer terug in mijn leven. Ja, er komt weer wat licht door de wolken heen en begin langzaam aan weer tot leven te komen. Hoewel werken af en toe een straf is ervaar ik af en toe al wel wat rust.

Heb ik geleerd? Jazeker! Mijn leven is echt volledig veranderd. Dit is ondanks al het verdriet en pijn wel een enorme eye opener. Ik ben meer tijd voor mijzelf gaan besteden en heb een aantal zaken drastisch gewijzigd in mijn leven. Sterker nog, zelfs mijn levensdoel is gewijzigd. Wil ik haar nog terug? Absoluut, maar mag me er niet meer aan vasthouden dat het gebeurt.

Ik wil iedereen die zich op dit moment ellendig en in de put voelt dan ook bemoedigen. Heb vertrouwen, het komt goed! Ook ik dacht dat er nooit een einde aan het eindeloze verdriet zou komen. Natuurlijk heb ik nog mijn huilbuien, maar het is allemaal minder intens dan een week geleden. Laten we allen vertrouwen op een goede afloop, ook al voelt het niet zo!