Denk 'm door te hebben. Die gast: JT...Die het zo mooi voor elkaar had, maar eigenlijk helemaal niet. Leuk gelukkig leventje zo'n 3 jaar lang, bouwen aan toekomst met de liefde van zijn leven. Baantje, rijk sociaal leven, wind in de rug. Ok, ok, was even een zuchtje wind van voren, zo ongeveer een goede 6-8 maanden terug. Het dipje waar die (toen even minder) leuke gozer even alleen aan zichzelf dacht...Waardoor hij zijn ware liefde even vergat. Zijn ware liefde die toen ook even vastzat...
Iets waar JT altijd oog voor had als hij zelf lekker zat, maar toen even niet. Net op dat punt waar zij hem het hardst nodig had, had JT even helemaal genoeg aan zichzelf.

Daar was het zaadje gezaaid. Weliswaar klom JT uit zijn dal, maar hij had tijd nodig. Tijd die zij hem niet meer kon geven...Ze wilde wel, probeerde het ook, maar ze kon het gewoonweg niet meer. Nu denkt JT terug...Terug aan die tijd dat hij het zelf niet meer kon...Dat punt waar hij zijn allerliefste afstootte, te ver afstootte...

Uiteraard vond JT, snel een nieuwe baan, weliswaar niet de droombaan die hij had, maar voldoende genoeg om weer wat stabiliteit te geven. Alleen zijn nieuwe baan gaf niet de passie en de liefde van zijn vorige...JT, had het zelf (nog) niet helemaal door, maar JT veranderde toch misschien een beetje...Niet meer de glimlach van zijn voormalig cliënten, maar nu een glimlach van een stelletje wat lekker had gegeten...Ook leuk, maar niet de drive die JT nodig had...

Nu, nu het eigenlijk al te laat is, beseft JT, dat hij niet eens zo heel erg terug aan het komen was naar zijn oude vertrouwde ik, maar eigenlijk een ander mens was geworden...Wel een goed mens, nog steeds, maar een man zonder zijn passie. En daardoor ook zijn grote liefde...Een mooi mens nog steeds, maar een schaduw van zijn oude zelf...

En nu even terug naar de ik-vorm: Werkelijk waar nog nooit zoveel sollicitatiebrieven gestuurd als deze ochtend, ga met tegenzin naar mijn werk (Horeca, op dit moment) zo, eindelijk beseffend dat, dat een grote oorzaak was/is van mijn sociale well-being, ik vind er niet de liefde, passie, drijfveer die ik in mijn vorige job in de verstandelijk gehandicapten zorg vond. Ik dacht het leuk te hebben, in elk geval voorlopig, maar dit heeft mij veranderd.
En zij had nog hoop, heeft het misschien daarom ook zolang nog volgehouden, hopend op dat ik mezelf in elk geval terug zou winnen, de leuke ik, de ik waar zij ooit smoorverliefd op is geworden...
Mijn doel is veranderd nu, het was haar terugkrijgen...(weliswaar met geduld, iets wat ik gelukkig nooit ben kwijtgeraakt), maar het is nu anders.

Besef is fijn, het brengt mij een stapje dichterbij MIJZELF.
IK=mijn nieuwe doel. Ik moet terug naar een situatie, waarin ik mij fijn voel, waarin ik weer passie vind bij MEZELF. 101%. 101% IK!

En daarna? Daarna zien we wel verder.