dag lieve mensen,

na een relatie van een jaar, met ups en downs hadden we samen besloten er een punt achter te zetten. Ik voelde me vaak verdrietig door teleurstellingen die volgden op mijn eigen (in dit geval) te hoog gespannen verwachtingen.

Mijn ex (blijft raar klinken) wilde mij graag blijven zien omdat hij mij nog steeds leuk en lief vond. Hij wilde een vriendschap met mij proberen. Iedere keer dat we elkaar zagen kropen we toch weer tegen elkaar aan. Mijn verlangen naar een (gelukkige) relatie met hem bleef. Hij zei me dat hij me nog steeds niet als ex beschouwde. We besloten het toch maar weer te proberen, want blijkbaar konden we elkaar nog niet loslaten.

Ik hoorde soms dagen niets van hem en als we elkaar spraken kon ik mijn teleurstelling daarover niet verbergen. Maar ik wilde graag met hem zijn, was nog steeds verblind door een ideaal plaatje waarin hij door magie (?) plots wel die soulmate zou zijn.

Door de stiltes werd ik ook wantrouwig. Dacht bij mezelf dat hij dan blijkbaar met anderen (lees andere vrouwen, leukere vrouwen) bezig zou zijn. Geen seks misschien, maar wel de geestelijke band die ik met hem maar niet voor elkaar kon krijgen.

We modderden aan, tot ik hem zei dat ik moeite had hem te vertrouwen in het feit dat dit wel was wat hij wilde. En daar stemde hij eigenlijk wel mee in. Hij miste een klik. Wat deelden we nou eigenlijk samen. Daar werd (en ben ik soms nog steeds) heel boos over, want hoe kan je in hemelsnaam samen een band opbouwen als je elkaar 2 keer per week spreekt of ziet. Want de avonden dat je elkaar ziet zijn laat en houden eigenlijk in knuffelen en sex. Maar zijn prioriteiten lagen en liggen anders.

We besloten afstand van elkaar te nemen. Maar ook al verwijderde ik zijn naam uit mijn telefoon ik bleef contact zoeken (zo'n nummer ken je dan toch uit je hoofd...). En hij ook met mij... Smsjes dat we elkaar misten. Momenten waarop we dachten ja schijt! we gaan elkaar gewoon zien want dat willen we allebei.
Maar ja, na die momenten kon hij weer dagen niets van zich laten horen en ik bemerkte bij mezelf dat die momenten bij mij toch weer een hoop deed opleven.

We hebben elkaar zojuist weer gesproken. Ik heb hem gevraagd mijn foto van zijn site te halen (stond nog de tekst bij: mijn lief), waarop hij dan zegt: ja ok als jij dat wilt.

Dan wil ik wel uitschreeuwen NEEE DAT WIL IK NIET MAAR IK WIL DAN OOK DE VOLLE 100% en niet een halve relatie.
Ik schreeuw niet tegen hem maar leg wel uit dat dit soort dingen moeilijk zijn voor mij om te zien omdat het nog steeds iets aanwakkert. En dat ik me dan afvraag: als hij die foto laat staan is hij er toch ook nog mee bezig?

Ik wil hem niet meer mailen, ik wil niet zijn hyve meer checken, ik wil niet meer hem smsen, want ik schiet er he-le-maal niets mee op. Maar tot op heden heb ik de drang niet kunnen weerstaan.

Hoe gaan jullie om met dit zelfdestructieve gedrag of ben ik de enige??

Hoe kan ik afstand van hem krijgen in mijn hoofd en hart??

Ik ken de standaard tip dat ik leuke dingen met vrienden moet doen, maar dan vraag ik me altijd af: heeft iedereen dan wel 20.000 vrienden die altijd leuke dingen willen doen en ben ik de enige met vrienden die ook banen hebben en relaties en 's avonds weleens moe zijn?

Hoe ga je om met het gevoel van eenzaamheid, dat je steeds weer wijst op wat is geweest (voltooid verleden tijd)?

Het ga jullie allemaal goed de komende feestdagen. Hoop dat er hier en daar nog een momentje van genieten tussen zit.

Liefs,
Esli