Het is fijn om hier anoniem eens lekker te kunnen schrijven. Ik heb aardig wat blogs gelezen en herken er altijd wel wat van mezelf in . Veel blogs gaan over het zelfbeeld. Waarom wordt ons zelfbeeld zo gekrenkt nadat een ander ons shit heeft behandeld? Waarom zoeken we de schuld bij onszelf? Waarom stoppen we dat soms zo diep weg waardoor we onbewust geen steek verder komen?
Zoals de meesten wel weten worstel ik altijd al met mijn zelfbeeld sinds ik hier schrijf. Dit is een reactie op 6 jaar geleden waarbij mijn toenmalige vriend de relatie verbrak. Eigenlijk was hij mijn enige grote liefde en heb ik daarna nooit meer iets voor iemand gevoeld. Maar hij bleek ook vreemd te gaan en heeft me de eerste tijd na de breuk niet echt leuk behandelt. Daarna kwam er een jongen S waar ik een jaar lang mee elke week zoende en wel eens leuke avonden beleefde. Hij liet nooit merken dat hij me leuk vond o.i.d smste me ook nooit en van de een op andere dag was het klaar. Toen kwam J; dat verhaal kennen jullie . J was een kl**tzak die me alleen gebruikte voor 1 ding. Daarna kwam D. De D. die me dus al een half jaar voorliegt en gewoon al die tijd al een vriendin had. En wat doe ik? Ik twijfel aan mezelf. Schaam me voor dingen die ik dan weer post op fb of zeg tegen vriendinnen. Ik ga me vol laten lopen met alcohol om nog beter net alsof te doen dat het goed met me gaat wat dus ook wel erns juist het tegenovergestelde effect bereikt.
Ik vind mezelf telkens weer dom en vraag me af wat er mis is met me. Al mijn failure experiences zijn nooit verliefd op mij geweest. Terwijl ik dit typ denk ik: ben ik wel verliefd op 1 van hen geweest? Eigenlijk niet.

Zou ik soms mezelf ombewust telkens laten kwetsen? Ligt het wel aan mij ? Ja maar op een andere manier denk ik nu. Ik kies telkens de verkeerde mannen uit. Voel vanaf het begin dat het niks is, maar ga er toch mee door. De lieve, zachtaardige mannen laat ik links liggen.
Word ik aangetrokken tot dit type mannen of kies ik ze uit uit zelfbescherming? Want ik weet dat het nooit wat wordt maar ga er toch mee door. Straf ik mezelf soms?

Hoe krom kan het zelfbeeld werken? Ik besef namelijk dat ik echt een leuk leven heb. Lieve familie, leuke betrouwbare vriendinnen, mooi en fijn werk, een interessante studie, leuk huisje etc etc.
Maar de liefde? Dat schiet niet op! En dat doe ik mezelf aan. Bepalen waar ik tot aangetrokken word kan niet, maar ik kan wel een keuze maken. De volgende keer dat ik weer dit type tegenkom zorg ik dat er met een grote boog omheen loop!!

Maar het is toch wel ingrijpend en verrassend om te lezen hoeveel mensen met het zelfbeeld. Terwijl de enige die het kan veranderen jijzelf bent! Waarom zo kritisch op jezelf? Waarom ga je er zelf niet voor zorgen dat je gelukkig wordt?

Het klinkt zo simpel en dat is het niet! Maar ik ga toch maar eens een poging wagen. En ik start met het doorbreken van patronen en negatieve gedachten blokkeren. Keep you posted...