Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik wat schrijf want veel nieuws heb ik niet te vertellen. Ik voel me zo ontzettend kut, ik mis haar zo ontzettend, niet in woorden uit te drukken. Dacht dat wel telkens beter zou gaan. Maar niets is minder waar. Ik heb me nog nooit zo hopeloos, klote en eenzaam gevoeld. ik word er echt helemaal gek van. Ik hou mezelf telkens voor door te gaan. Niet stil te blijven staan, maar elk moment van de dag denk ik aan haar. Ik wil helemaal niet verder alleen, ik wil verder met haar. Mijn god wat moet ik hier toch mee beginnen. Ik zit gewoon in mezelf opgesloten met ontzettend veel liefde,verdriet en pijn. Behoorlijk radeloos dus. Waarom? Waarom? Heb je iemand die zo veel voor je betekent en dan moet het zo lopen, echt ongelooflijk. Ik weet het ff allemaal niet meer hoor, ik heb het nou echt weer helemaal gehad!!