December, je ziet de maand al lang van te voren aankomen.
Liedjes op de radio maken plaats voor kerstliedjes. Elke winkel die je voorbij loopt, is volgestopt met kerstbomen, met allerlei lampjes, met de sfeer die kerst moet uitstralen.

Je ontkomt er niet aan, en dat is ook goed. Er zijn zoveel stelletjes die wel deze dagen in gezelligheid willen doorbrengen, wie ben ik dan.
Zelfmedelijden, in een hoekje gaan zitten, nee mij niet gezien.
Soms geniet ik er ook van, mensen die hun kerstinkopen doen.
Omdat het mij nu wat minder gaat, moet ik het dan de ander ook maar niet gunnen?
Nee, ik glimlach, en zie hoe mensen het beste ervan proberen te maken. Dat is mooi, en zo moet het ook. De gedachte gaan dan even terug naar verleden jaar.
Het beste ervan maken, niet wetende dat het dit jaar allemaal zo anders zou zijn.
Voor hoeveel mensen zal deze kerst de laatste keer zijn, dat ze bij elkaar zijn? Hoeveel mensen zullen nog liegen dat ze bij elkaar blijven?

Ik ging vanmiddag terug naar de plek waar ik een aantal maanden geleden ook al was. Bij die boom, die toen zijn bladeren aan het verliezen was.
Die boom, die nu kaal en verdort is.
Onder die boom, ging ik even zitten met het zelfde uitzicht als toen.
Koud, grauw, en mijn blik naar die plek toe, de plaats waar mijn zoontje ligt begraven, de plaats waar nu Nathan is.
De plaats waar onze relatie eens begon, maar ook eindigde.

Tuurlijk kwam er tranen, juist nu, alles kwam even naar boven.
Mijn plekje ingenomen door haar nieuwe vriend, hun kerstfeest nu.
Maar eigenlijk moet ik een gelukkig man zijn. Ik heb gevochten, alles gedaan voor mijn zoontje. En dat is me gelukt.

Heb veel verloren dit jaar. Mijn Aurora, een veilige thuis, mijn vriend Ernest die overleden is, maar heb er veel voor terug gekregen.
Het allermooiste op deze wereld: de sterke band met mijn zoontje Nathan.
Twee mensjes, hij met zijn kleine handjes en zijn stoere pakje, en ik, zijn voorbeeld.
Zijn papa.

Zo zat ik daar onder die boom.
Ik keek even om, toen ik wegliep.
Die boom die er nu koud en kaal bij stond. Zijn bladeren en schoonheid nu even verloren, maar het straalde kracht en rust uit.
Zo voelde ik me ook.
Net als die boom. Want ik heb alle stormen doorstaan.

Zaterdag mijn kerstfeest met mijn zoontje.
Het zal allemaal anders zijn dan voorheen, maar niet minder dan voorheen. Want zijn papa staat als die ene boom.
Niet versiert, maar eens te meer met de uitstraling.
De versiering zit em niet in de ballen en uitbundigheid, kleurigheid of anders.
Nee, het is net als die boom. Krachtig en sterk.
Ik hoop dat ik dat voor mijn zoontje kan zijn.

Ik wil iedereen fijne kerstdagen wensen.
In welke omstandigheid dan ook, probeer het beste ervan te maken.
Ga niet bij de pakken neerzitten, zoek familie of vrienden op.
En wees sterk als die boom!!!! Nu wellicht kaal en triest, maar wel sterk!

Liefs
Ron
xxx