Vanochtend wat blogs gelezen en op gereageerd. Opeens werd alles wat meer helder, getriggerd door ptm en krullie, heb wat nuchterder naar die jaren kunnen kijken, zie toch wat dingen waar ik eerst blind voor was. Ben nu een stuk realistischer geworden. Twijfelde vooral in het begin vooral aan mezelf, maar nu alles helderder is geworden, weet ik nu meer en meer te plaatsen. We hebben allebei dit niet gewild, door haar psychische problemen en depressies heb ik teveel mezelf weggecijferd. Al vanaf het begin, ik was haar steunpilaar. Zo was onze relatie ook begonnen, ik bood haar steun, toen ze verdrietig en depressief was, als een vriend. Ik dacht dat ik haar problemen wel aankon, heb misschien haar problemen onderschat. Vaak ging het goed, maar er zijn periodes in haar leven waarbij ze onbereikbaar is, ze voelt zich depressief, leeg, maar kwam niet door mij. Ze heeft me dat weleens verteld, maar ik begreep dat niet helemaal, ik ken dat echte lege depressieve gevoel niet. Maar keer op keer heb ik daar wel rekening mee gehouden, ze was soms echt onredelijk, maar ik heb begrip voor haar, geef veel om haar, en dus ook ten koste van mezelf. Kreeg soms geen hoogte van haar, als ze onredelijk was, maar na een tijdje kwam het vanzelf weer goed. Zo gingen de periodes, door mijn liefde en begrip voor haar konden we beiden heel lang volhouden, ging best wel goed ondanks haar problemen. Ze kon soms ook erg zwart wit kijken, vooral in haar ongelukkige periodes, maakt dan ruzie met vriendinnen en familie, moeder en zussen, om niets. Ik koos altijd voor haar kant, probeerde haar te ondersteunen, ook al was het haar schuld. Ik kon niet over mijn hart krijgen om haar te laten vallen, als haar man. Ik probeerde teveel haar hand boven haar hoofd te houden, ook ten koste van mezelf. Uiteraard heb ik talloze keren geprobeerd haar toch op een redelijke, voorzichtige manier te benaderen, haar de spiegel voor te houden, maar dat ging altijd gepaard met fikse ruzie, veel verdriet, ze wil die spiegel niet zien, veel te pijnlijk, ze flipt helemaal, en wil me een paar dagen niet eens spreken! Ze kan dan ook erg slecht tegen kritiek, ook niet een beetje, zelfs haar familie kent haar goed en is zelfs bang voor haar, zelfs zij begrepen haar vaak niet, en moeten zelfs excuses aanbieden om het weer te lijmen, altijd van hun en mijn kant, zijzelf heeft bijna nooit excuses aangeboden. Het is vaak alles of niets, zo waren haar vriendschappen en familiebanden vaak op gestrand, ze vindt dat de ander altijd te weinig geeft, is vaak teleurgesteld.
Alles wordt voor mij steeds helderder, zelfs haar familie kon vaak niet aanzien hoe ze me behandelde, zei er vaak wat van, ging mij zelfs helpen, maar mocht natuurlijk niet baten, zij zelf ziet dat niet, vindt dat de hele wereld tegen haar is. Tuurlijk, door haar toedoen begon ik ook aan mezelf te twijfelen, wat doe ik steeds verkeerd dat zij af en toe zo raar doet, ongelukkig is, ik doe normaal toch niet anders, en nu kan ze daar niet meer tegen? Begon dan onzeker te worden, durfde zelfs geen fouten te maken, omdat ze dan ging flippen tijdens die ongelukkige periodes. Die onzekerheid, twijfel, mezelf wegcijferen, heeft mij teveel energie gekost, ze trok steeds meer aan mij, verstikte me, zodat ik ook haar meer nodig had, om mijn onzekerheid en eenzaamheid, onbegrip weg te nemen. Maar de laatste tijd heb ik geen energie meer, ben op, en zeker na de dood van haar oma, soort moeder voor haar geweest, ging het echt bergafwaarts met haar. Waardoor ze steeds verder verwijderde van mij, steeds depressiever, begon weer te roken, echt al jaren niet gedaan, nu is ze echt rookverslaafd geworden. En ik als haar steunpilaar, die nu gehavend is, kan haar niet meer die energie, steun geven zoals ik in het verleden onvoorwaardelijk heb gedaan. Daarnaast is het bij haar nu ook veel erger geworden, veel erger dan ooit in het verleden. Ik begrijp nu wat ze bedoelde met, het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Het voelde alsof het mijn schuld was, ze gaf me overal de schuld van, maar eigenlijk deed ze dat omdat ze zelf zo diep ongelukkig was. Nu is dat voor mij helder geworden, mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde is weer terug, ik heb nu veel meer begrip voor haar, ik haat haar allang niet meer, eerder medelijden, zorg. Ik kijk door deze verheldering toch terug naar 18 jaar mooie herinneringen, ondanks de problemen is het haar toch gelukt om meer dan 18 jaar onvoorwaardelijk van me te houden, geeft wel aan hoeveel ze van me heeft gehouden, ik heb op de een of andere manier toch respect voor, hoe ze op haar manier toch haar best heeft gedaan, maar op een gegeven moment, sinds de dood van haar oma, kan ze niet meer, ik ook niet. Maar al met al heb ik een zeer mooie periode gehad, naast de problemen ook veel liefde, respect voor elkaar gehad, anders hadden we nooit zo lang volgehouden. Maar ook ik ben nu op, wil meer voor mezelf kiezen, ben de laatste tijd meer aan het opkrabbelen, en sinds lang voel ik me nu bevrijd, en daardoor voel ik nu wat ik sinds lang niet heb gevoeld: een klein vlammetje in mezelf, van liefde, vreugde, ik kan het niet uitleggen, ik voel liefde in me....en daardoor kan ik veel meer van het leven, de wereld, de anderen houden. Het vlammetje is nu nog pril, klein, maar het voelt goed, als een goed begin, begin van een nieuwe fase in mijn leven?

Mr Bean