Hoi,

Jouw berichtje grijpt me erg aan. Ik zat toevallig gisteren nog tegen iemand te vertellen, dat het bij ons ondertussen ook al bijna een jaar uit is. En dat ik wekelijks nog huil. En elke dag hoop blijf houden dat het goed kan komen. En dat het goed MOET komen. Want waarom ben IK, niet leuk genoeg? En ik vind dit zelf inderdaad ook onbegrijpelijk, hoe kan het dat je na zo'n lange tijd nog steeds zoveel heftige emoties voelt? Ik heb er veel over nagedacht. Telkens weer dezelfde theorie die ik erover heb. Wat zegt het nou dat ik het nog zo voel, dat dit alles verkeerd is .. Zegt dat iets alleen over mij, dat ik het totaal verkeerd zie en gewoon moeite heb om hem los te laten? Dat ik niet alleen kan en wil zijn en dat ik hem daarvoor nodig heb. Of betekend dit, dat onze relatie zo intens was, dat het niet anders kan dan dat het toch echt goed moet komen.. omdat het hoort, omdat het zo hoort te zijn. Ik bedoel, na zo'n lange tijd hebben we zelf ook wel kunnen relativeren, rationaliseren etc. Maar nog steeds dat diepe gevoel voor hem zit er, blijft er, en gaat ondanks alles wat ik probeer niet weg.

Ik kan natuurlijk weer lachen en lol maken, maar altijd met een onderbuik gevoel. Dat er iets aan mijn geluk ontbreekt. Alsof ik zonder hem gewoon niet helemaal compleet ben. Dus wat jij omschrijft met ik ben geen leuk gezelschap meer voor vrienden etc. dat heb ik ook een beetje. Ik kom telkens alleen thuis, en BAM daar is het rotgevoel weer.
Ik ben ook vaak kwaad. Op mezelf en ook op hem.
Ik blijf het niet begrijpen, en die constante vragen door m'n hoofd waarom het UIT moet zijn .. en waar ik telkens geen antwoord op kan krijgen omdat het antwoord is 'het werkte gewoon niet meer'.
Ik vind dat laf.
Maar we moeten ons beseffen dat onze exen ons geen verantwoordelijkheden meer schuldig is. Het is over, het is klaar.

En ik word net als jij ook veel geconfronteerd met hem, door de sociale kring die we hebben. Het is lastig, tegelijkertijd ergens ook fijn. Terwijl ik weet dat dat fijne gevoel alleen maar uit hoop voortkomt.
Zodra hij een nieuwe vriendin zou krijgen zou ik weer helemaal kapot gaan. Opnieuw, en daar bedoel ik mee, weer kapotter dan dat ik er nu van ben.

Ik kan me goed voorstellen dat jij zoiets soortgelijks ervaart? Dat je het op die manier door van werk te veranderen los wilt laten, maar misschien toch ook bewust of onbewust ergens nog dingen over hem wilt horen.

Als je uit die vicieuze cirkel wilt, en er is een kans om ander werk aan te nemen, zou ik het doen.

Verder kan ik je eigelijk niet veel raad geven, aangezien ik echt precies hetzelfde ervaar als jij.
Ik weet het ook niet meer ..

Sterkte.