Bah bah bah! Ik wil niet meer mijn energie aan hem verkwisten. Ik ga morgen op vakantie! Ik wil inpakken en blij zijn!
Maar nee hoor. Mijn hoofd zit mij ex. En ik word steeds bozer op hem!
Dik een half jaar ben ik al aan het vechten, buigen, draaien, hem zijn rust gunnen, relativeren, proberen om mijn gevoelens weg te cijferen 'in het belang van de vriendschap'.
Hij zei op een gegeven moment...we moeten niet meer samen slapen, het verwart de vriendschap te veel.
Het brak voor de duizendste keer mijn hart, maar ik boog en zei: 'Lijkt me een goed plan, laten we nu eindelijk een grens trekken, onze vriendschap is mij te waardevol om te verliezen'.
Toen hij enige weken later out of the blue weer vroeg: 'Blijf je slapen? Ik mis je zo...' zei ik nee.
Waarop hij zijn best deed om me te overreden dat het best wel kon. En dat hij nog steeds van me houdt.

En natuurlijk kroop hij daarna weer op zijn eiland en gunde ik hem zijn ruimte, want ach...arme jongen, hij heeft het zo moeilijk met zichzelf.
Vervolgens begon het hele verhaal weer opnieuw tot ik het niet meer trok en dat aangaf.

Weet nog wat ik letterlijk heb gezegd: 'We kunnen zo niet verder gaan, we moeten ons contact sturing geven. Ik wil je graag in mijn leven behouden, je bent me dierbaar op alle vlakken, maar ik kan dit niet meer. Ik kan niet een weekend in je armen liggen en vervolgens als ex de deur uitgaan. Dan wil ik ook je meissie zijn. En als dat niet meer kan, ook goed, maar laten we dan voor een echte vriendschap gaan".

Zijn antwoord was: 'Je hebt gelijk. We moeten gaan nadenken hoe we dit moeten aanpakken. Ik moet gaan nadenken'.

En sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord, alweer een maand...

En alle gedachten die ik diep van binnen had lijken waar te zijn. Heb al een half jaar het gevoel gehad dat zodra ik stop met contact opnemen, het contact zou stilvallen. Dat het kortom alleen van mij uit moet komen en er geen sprake is van wederzijdse belangstelling.

Maar worst of all vind ik wel zijn antwoord op mijn 'je bent me dierbaar op alle vlakken en ik wil je graag in mijn leven behouden'.

Zijn antwoord is stilte.

Heb ik daar nu 6 maanden van mijn energie in geïnvesteerd? In met alle macht proberen een vriendschap op te bouwen terwijl me dat pijn deed, maar ik hem waardevol genoeg achtte om die energie daarin te investeren?

Mijn waarde dan????

Het is niets voor mij om zo'n woede te spuien. Ik ben over het algemeen de mildheid zelf. Begrip voor alles, kan alles van drie kanten bekijken, begrijp iemands onvermogen, kan mijn gevoelens opzij zetten indien het moment het vereist, maar het komt uiteindelijk toch weer hier op neer.

Heb me weer laten meeslepen en weer laten afwijzen.

And he is not worth it. Helaas. En het is nogal een teleurstelling om tot die conclusie te komen.