Net een ruzietje, een gesprekje met mijn bijna ex vrouw, wilde de grenzen aangeven, maar zij was daar niet mee eens. Ging nog dreigen met een snelle scheiding, ach, ik liet me niet intimideren, heb toch opgegeven, waarom zou ik nog geloven dat zij mij nog tijd zal gunnen? Zij maar janken, waarom ik zo hard ben. Hoezo, ik hard, ik heb haar flink de waarheid verteld, waar was zij, in mijn eenzame nachten, in het begin gelogen tegen me, dat hij slechts een vriend was. Waar was zij toen ik huilend om haar smeekte te blijven, waar was zij toen ik haar nodig had, waar was zij toen ik slechts om een beeeetje begrip vroeg, waar was zij toen ik om een waardige afsluiting vroeg, waar was zij toen ik haar het hardst nodig had? Nergens, zij kon het niet opbrengen. Nu zegt ze dat zij naar mijn pijpen moet dansen, dat zij dat niet leuk vond, omdat zij nou de boeman is, degene die de scheiding heeft veroorzaakt. Ik antwoordde met: JA, jij bent de schuldige, ik heb ons nooit opgegeven, jij ging met een andere vreemd, daarna met de 2e ook, nu zelfs een serieuze relatie. Ik heb haar flink de waarheid verteld, geen traan om gelaten, zij maar janken, krokodillentranen, echt waar. Zij wil dat ik haar vergeef, maar ik wil en kan het blijkbaar nog niet. Zij maar elke dag lekker uitgaan, verliefde puber spelen, laat mij maar met de kinderen zitten. En eenzame avonden, dat ik op haar heb gewacht, deed ik alleen in het begin. Ik ging door een hel! Ja, ik was te lief voor haar geweest, ten koste van mezelf. Nu zit zij met de shit, maar de waarheid is de waarheid. Belt ze gelijk haar liefje op, kan hij haar lekker troosten. Is toch unbelievable, speelt zij nu het slachtoffer, maar die tranen zijn meer tranen van machteloosheid, dat ze geen controle over me meer kan krijgen, dat ik zo hard doe, ik heb haar talloze keren uitgelegd dat ik mezelf wil beschermen, wil alleen het meest noodzakelijke met haar te maken hebben. Maar dat vond ze niet goed genoeg, ze wil dat zij op mijn hulp kan rekenen! Dat is gvd toch niet te geloven, ze heeft mijn hart vertrapt, ik kan nog rustig doen tegen haar, maar ze moet niet meer van me verwachten. En mevrouw steeds boos en huilen, als een klein kind dat haar zin niet kreeg. Misschien begrijp ik haar niet goed? Wil ze wel mijn service maar gaat ze met een ander, best of both worlds. Sorry, maar daar trap ik niet meer in. Yes, ik heb mijn punt gemaakt, ze wilde me niet meer spreken, ik zei daarop dat ik haar ook niet wil spreken. Zij wil toch weer het laatste woord hebben, maar nu is zij de zielige vrouw. Wablief? Ik ben degene die is verlaten door haar, ik doe haar geen kwaad, ik haat haar niet, ik doe normaal tegen haar, maar als ik een keer mijn grenzen aangeef ben ik opeens de boeman, ben ik opeens hard? Kan ze zielig doen bij die ander.
En weet je wat nog erger is? Ik vroeg haar hoe ze de kinderen wil vertellen. Zei ze dat ons beide beslissing is, dat het al niet zo goed gaat enzo. Wablief? Ik heb gezegd, de waarheid, dat ze al een ander had, voordat we gescheiden zijn, en dat ik wel ervoor wilde vechten, dat het NIET mijn beslissing is voor een scheiding! Werd ze kwaad, dat ze dan als de boeman wordt afgeschilderd. Maar zo is het toch gegaan? Mevrouw heeft niet willen werken aan onze crisis, ging vreemd, nu met de 2e man, moet ik dan de boeman worden? Ik ben bang dat ze op mij afschuift, ze vond me egoïstisch dat IK dan alleen aan mijn reputatie denk. Wablief? Ik wil alleen de waarheid, ik ga het niet zachter voor haar maken ten koste van mijzelf. Ja, voor mij is belangrijk hoe mijn dierbaren over mij denk, de rest kan me gestolen worden. Ik wil niet dat haar hele familie denk dat ik iets verkeerds heb gedaan. Gewoon de waarheid, ik kan mezelf niet vergeven als ik dingen moet verzwijgen, dat ze straks met haar nieuwe vriend aan de familie gaat voorstellen en vrolijk verder gaat rondhuppelen, ten koste van mij. Genoeg is genoeg, ze heeft al zoveel van mij afgenomen, ik blijf op mijn strepen staan. Ze kan mij nergens mee dreigen, ik ben toch nergens bang meer voor.
En weet je, ik voel me zo opgelucht dat ik haar nu WEL de waarheid durf te vertellen, en niet moet denken dat ik haar zo gemakkelijk kan vergeten en vergeven wat ze heeft gedaan. Ik ben voor mijn doen nog super aardig, kalm geweest tegenover haar, wat wil ze, mijn leven? Ik heb tijd nodig, maar zij kan het niet opbrengen, wil zo snel mogelijk scheiden. Ik zei, doe maar. Ik ben al zo vaak door haar teleurgesteld, ze doet alleen nog het minimale, ik mag toch ook het minimale doen? Ik laat mijn leven niet nogmaals door haar vergallen. Ik kan alleen van haar loskomen als er meer afstand komt, als ZIJ niet meer zo loopt te trekken aan mij.

Ik wil alleen mezelf beschermen, meer niet. Maar zij toont nogmaals nog steeds geen begrip, ach, na zoveel teleurstellingen kan deze ook nog bij, doet mij niets meer, deze vreemdeling, ja, hoe sneller scheiden des te beter. Mijn ogen zijn echt geopend, hoe zij nu is, of is ze altijd zo geweest, maar hield ik de relatie in stand door mezelf weg te cijferen? En daardoor oneerlijk tegenover mezelf en haar geweest? Nee, ben allang gestopt mijzelf de schuld te geven, heb genoeg realiteitsbesef gelukkig om in te zien dat ik echt niet verkeerd zit. Ik moet wel wat afstand houden, maar zelfs daar heeft ze geen begrip voor. Ze vindt me hard, kil. Zij verwacht echt dat ik nog heel lief tegen haar moet doen, is toch een onmenselijke eis? Waarom mag zij wel eisen stellen, en ik niet? Als ik eisen stel, dan gaat zij huilen, vind ze mij te pusherig. Ik bleef heel kalm, praatte echt rustig, maar ze wilde gewoon niet horen, echt waar. Echt een moeilijke vrouw, echt waar. Maar binnenkort van haar verlost, een nieuwe toekomst tegemoet, voelt als een bevrijding, heerlijk.
Maar voel me wel verdrietig, toch, dat het zo moest lopen, niet mijn bedoeling om haar pijn te doen, enkel mezelf beschermen, het komt wel goed, kan haar niet echt verdragen, zij beseft namelijk nog steeds niet wat zij mij heeft aangedaan, wil het alsmaar wegwuiven, of er niet over hebben. Maar dan moet ze ook niet van mij verwachten dat ik nog steeds lief tegen haar doe, mijn voorwaarden, anders moet ze maar zo gauw mogelijk uit het huis, is echt beter, voor ons allemaal.
Tja, ik weet zeker dat ik over een tijdje wel weer normaal tegen haar kan doen, maar niet nu. Zelfs dat klein beetje begrip kan ze niet opbrengen. Ach, ik neem haar niet kwalijk, die fase allang voorbij, ze zit in die roze wolk, heeft geen besef, wat ik ook zeg, ik kan haar niet haten, maar ook nog niet vergeven, ik heb tijd nodig, ik scherm enkel mijn hartje af, niets mis mee toch? En zij maar enkel aan haar verdriet denken, hoe moeilijk ze het nu wel niet heeft met mijn instelling, pfff.....

Ik moet nu wel de schade in mijn hart beperken, is al een ravage, maar doe dit om erger te voorkomen, voordat ik echt nooit meer iemand zal kunnen vertrouwen, nooit meer iemand in mijn hart zal toelaten, zo wil ik niet worden, ik wil nog in de toekomst iemand in mijn hart toelaten, echt gelukkig worden.

Dank je voor het lezen, ik waardeer het erg..

Wordt vervolgd...

Liefs,

Mr Bean