Wanneer een lange relatie plot eindigt omdat de ander niet meer met jou verder wilt lijkt het alsof dat moment letterlijk je wereld instort. Het gevoel is onbegrijpelijk en ik wist niet wat liefdesverdriet was tot ik eind januari zelf na 6 jaar aan de kant werd gezet.

De persoon waar ik mezelf aan heb gegeven, alles mee heb gedeeld en een leven mee heb opgebouwd wilt niet meer mij mij verder. Hij voelt het niet meer. Nee, hij was gevoelens aan het ontwikkelen voor een ander (daar kwam ik 3 weken later pas achter).

Je raakt niet alleen je partner kwijt maar ook je maatje. Iemand die mij leuk vond om wie ik was en iemand die ik vertrouwde met mijn hart. En alweer bewijst het dat wanneer je je hart aan iemand geeft het toch altijd een risico is dat diegene hem niet laat vallen.

Als een altijd angstig meisje met enorme verlatingsangst gebeurde het dus weer....ik ben in de steek gelaten door iemand waar ik ALLES voor zou overhebben. En die persoon heeft zijn hart van mij afgepakt en het aan een ander gegeven....en wat ik van zijn relatie vindt, van haar vindt en wat de rest vind van haar, daar kan ik niks mee. Ht is wel fijn dat ik niet letterlijk vervangen wordt en dat men wel zegt; joh meid, hij krijgt nog we spijt, hij is ook niet gelukkig zo, hij is niet verliefd. Maar puntje bij paaltje heb ik er niks aan....

En als je denkt dat het beter gaat gebeurt er weer iets dat de klap weer harder slaat....een domme verandering van zijn relatiestatus op facebook en ik ben van slag. E nee ik heb hem niet verwijderd van facebook. Ik heb mijn eigen account verwijderd. Ik heb ook niet echt veel behoefte meer aan sociale nep contacten van zogenaamde vrienden. Want ook in het heetst van de strijd leer je je echte vrienden wel heel goed kennen....en je fake vrienden nog beter..

En wow....wat voel ik me enorm in de steek gelaten en enorm gekwetst. En ik denk niet dat ik hoef te omschrijven hoe zoiets voelt op deze site want iedereen weet het wel.....

Ht lastige is dat wij nog samenwonen....het vertraagt voor mij het proces en dat weet ik. Maar ik ben sterk dus ik kom er wel, het kost mijn alle energie dat ik nog bezit maar goed, het is een moeilijke tijd en word keihard knokken voor me.

Eerlijk? Het liefst zou ik pillen willen van de dokter die mijn gevoel even compleet plat leggen voor een tijd. Ik ben al genoeg door een hel gegaan maar ik weet ook wel dat het niet de oplossing is maar oh wat zou ik toch graag een week numb door het leven willen. Mar helaas mijn dokter geeft me niks...ik loop al bij een psycholoog maar die zegt ook droog: leuke dingen doen. IK BEN SOMS TE MOE VOOR LEUKE DINGEN EN IK WIL GEWOON MIJN HOOFD STIL HEBBEN....

Ik wil rust...in mijn hoofd, in mijn lichaam....ik wil afleiding, ik wil niet meer elke dag stressen om mijn ex zo erg dat ik amper kan eten en wat ik eet moet overgeven of hele dag spierpijn hebben van het spannen, dat ik 's ochtends amper kan wakker worden en elke scheet me laat huilen....

Ik wil gewoon gelukkig worden maar die zoektocht naar mijn eigen pad ik verdomme moeilijk!!