Een tijdje lees ik al de berichten van mede lotgenoten op dit forum en ik heb nu toch maar besloten eens mijn verhaal te plaatsen in de hoop dat jullie misschien een inzicht hebben. Het is een lang verhaal maar zo wel redelijk volledig.

Via social media had ik een leuke dame leren kennen. Na een maandje whatsappen hadden we afgesproken. Zij vroeg al eerder af te spreken maar ik hield de boot even af. De eerste date was waanzinnig. Zij woont 40min van Utrecht maar kwam naar Utrecht met de trein voor de date. Initiatief, helemaal top. De date zelf was fantastisch en hilarisch. De hele avond over van alles zitten kletsen en ze pakte de trein pas om 1 uur terug naar huis. Op het station gezoend. Zij bleef staan in de ingang van de trein, hilarisch was het maar ook romantisch.
De 2e date was in Amsterdam. Op haar initiatief naar een museum, daarvoor lekker geborreld en ook zijn we nog uit eten geweest. Heerlijk samen in de trein, dat was ook super gezellig. Dit was week 2 op een vrijdag.
Ze nodigde me uit voor haar verjaardag maar dat hield ik even af, ik vond dat te vroeg.

4 dagen later kwam ze bij mij thuis langs om te komen eten, bleef ze slapen en enkele dagen later bleef ze het hele weekend al slapen bij mij. Deze lijn zette zich voort. Van beide kanten was er enorm veel initiatief en we zagen elkaar dan ook om de 1/2 dagen en de weekenden waren we veelal bij elkaar. Op haar initiatief gingen we een dagje naar Amsterdam en logeerden in het app van haar moeder. Na dit dagje gingen we langs mijn ouders, lekker varen in Friesland enz.
Uiteindelijk hebben we 2 maanden elkaar volop gezien. Het kon niet beter. Een fantastische dame. Uiterlijk echt waanzinnig, super gevoel voor mode( alternatief maar ook chique) volgt een mode opleiding maar ook 2 andere opleidingen gedaan, innerlijk ook top. Helemaal gek, maar ook serieus met werk en studie. Geeft veel tegengas, iets wat ik nodig heb.
We deden veel voor elkaar. Reisden steeds af naar elkaar, nam haar veel uit eten en drankjes, ook even een kopje thee ergens was al heel fijn samen. Bos bloemen, bracht haar naar school. Haalde haar 's avonds wel eens op(40 min heen en 40 min terug)zodat ze lekker bij mij kon zijn in Utrecht. Na enkele weken elkaar te hadden gezien hadden we uitgesproken 'exclusief' met elkaar alleen bezig te zijn. Ik begon de ene helft van de zin en zij maakte dit af en was hier intens blij mee te zien aan haar gezichtje.

In die twee maanden hadden we wel eens wat miscommunicatie maar mijn inziens hoort dat erbij; je moet elkaar gewoon een beetje leren aanvoelen en dat kost tijd. Enkel negatieve punt was de discussie over mondelinge bevestiging. We deden alles voor elkaar maar ik vond dat het mondelinge ontbrak. Na een stevige discussie bleek dat zij het hier moeilijk mee had vanwege ex'en enz(gekwetst geweest enz). Ik probeerde hier uiteraard begrip voor op te brengen en had het een plekje gegeven redelijk. Ondanks dat hadden we dat weekend weer een discussie over, een beste. Maarja al goed eind goed, goed uitgepraat via FaceTime en de dagen erna was alles gewoon prima. Appen, bellen, FaceTime enz. Die woensdag kwam ze bij mij langs en was het heel gezellig as usual. Lekker samen koken, boodschappen, film kijken, slapen, sex etc..

Die zaterdag belde zij mij met het slechte nieuws.. Wat ik hierbij moet vertellen is dat zij de week ervoor vernam dat haar oma kanker had, de betreffende week eat haar opa kanker opeens had, zij zelf een ziekte heeft waardoor ze goed moe kan zijn(en moodswings), en het enorm druk had met school. Al met al niet allemaal erg meewerkend voor ons. Uiteraard wilde ik haar hier in bijstaan maar gezien haar karakter wilde ze dat niet. Ze had me wel eens verteld dat ze graag dingen zelf wil oplossen. Ik merkte ook die donderdag(voordat zij mij belde) toen ze het ook vernam van haar opa dat ze zich begon te distantieren.

In het telefoongesprek kwam het erop neer dat ze niet wist of ze het nog wel wilde en kon. Ze kon het er nu niet bij hebben. Letterlijk 'ik kan het nu niet, nu gaat het niet'. Die maandag hadden we een gesprek met een kopje thee in een restaurant. Ze zag er erg moe uit en had wat pijnstillers op voor haar ziekte. Wederom hetzelfde verhaal. Bij het station een kus met de woorden 'ja een kus is goed maar ik kan je geen zekerheid geven'. Ik heb gezegd dat ze eerst aan haar lichaam enz moest denken en dan kwamen wij wel. Neem de tijd zei ik.

Toen volgde een week van stilte. Dit was erg moeilijk. Ik appte haar hoe het was en hoe de operatie van haar oma was verlopen. Ik kreeg een uitgebreid antwoord terug. 10min later een appje dat ze het niet meer zag gebeuren tussen ons, ze was er niet klaar voor, voelde niet ok, verschillen te veel.. De wijze waarop het appje was geschreven was een beetje chaotisch. Ik dacht Bindingsangst?. Ze stemde ermee in om af te spreken en zou er nog op terug komen.
Toen ging week 2 van radiostilte in. Ze appte me toen die zondag op m'n verjaardag. Ze feliciteerde mij en begon erover waarom ze nog niet had geappt. Ze was erg druk met school en had heel veel aan haar hoofd en zou mij het nog laten weten. Afgesloten door een kus. Ik heb haar netjes bedankt en gezegd 'prima maakt niet uit, hoor het wel'. Ik wilde zo min mogelijk druk erop leggen ondanks dat ik graag wil dat het weer goed komt. Ik heb vervolgens besloten haar naar mij te laten komen. Maw heb ik nu al 2 weken radiostilte en zijn we 4 weken vanaf dat gesprek..
Het viel me op dat ze weinig op fb etc is en ik zag ook een foto voorbij komen van haar werk waarop ze er moe uitzag. Normaal zit ze veel op fb enz.. Zag gisteren een tag in een bericht van het werken voor een deadline.. Ze zal het redelijk druk dus hebben zoals ze aangaf..

Haar ziekte zorgde ervoor dat ze veel moe was. Soms moeilijk af te lezen, maar ik probeerde me goed in te leven. Ben dan ook meegegeven naar het ziekenhuis bijv 1x. Dit vond ze belangrijk en ze zag ook dus dat ik er begrip voor had.
Overigens hebben we dus ook allebei elkaars ouders al ontmoet.

De reden voor de breuk snap ik niet. Toen zij die woensdag bij mij was was alles goed. We lagen in bed en hadden het erover dat we beide niet met een ander zouden willen zijn, zoenen enz. Week ervoor hadden wij het nog over een relatie. De dame zei, dat komt goed, dat weet jij ook, alleen laten we het rustig aan doen, dat kost bij mij tijd. Prima dacht ik, ze is het dubbel en dwars waard.

De dame weet heel duidelijk wat ik wil, een toekomst samen, misschien too much in dit stadium. maarja wat wil je nou als dame? Een man die voor je gaat nadat je keer op keer bent gekwetst? Er was ook een echt wederzijds vertrouwen en intense liefde.. Zo bizar dit.. Ik weet het 2-3 maanden is kort maar dit was echt top. Ik ben echt verliefd geweest op ex vriendinnen van mij en relaties gehad van 2 maanden tot 1 jaar tot 3,5 jaar, geen van allen waren zoals dit. Ik weet uiteraard nu wat voor type vrouw ik zoek na die jaren, misschien ligt het ook daar aan, maar dit is werkelijk zo'n fantastische vrouw!

Momenteel weet ik niet echt wat te doen. Wacht ik af of zoek ik toenadering? Stuur ik een bos bloemen of een brief? Wat is verstandig.
M.i. heb ik het redelijk goed aangepakt. Ik heb niet lopen pushen, ik heb haar ruimte gegeven. Enkel moet zij nu dan eens contact opnemen. Misschien is ze er niet aan toe, misschien wil ze het niet, maarja waarom zeg je dan 'ik laat het je nog weten'..

Ik ben overigens 26, behoorlijk wat relaties achter de rug en weet inmiddels uiteraard wanneer het de slechte kant op gaat in een relatie, die tekenen waren er niet. Van een intense liefde naar in een keer nul. Echt bizar. Voor mij is ze alles wat ik wil, ondanks de ziekte etc, daar kijk ik doorheen. Hopelijk hebben jullie wat advies. Ik ben gek op de meid en heb daarom ook een beetje afstand proberen te houden, hoe moeilijk ook, om elke kans die er is te behouden.

Ik hoop dat jullie wat advies hebben. Alvast bedankt, wordt zeer gewaardeerd!

Groetjes

Grapes