Elke week opnieuw lees ik één of meerdere blogs, waarin het thema “Afsluiting” ter sprake komt. En dan met name vooral de zeurende & jeukende behoefte die de ‘achterblijver’ blijft ervaren om ‘zaken’ met de ex duidelijk te kunnen afronden. De onstilbare behoefte tot steeds weer contact met de ex onder de noemer “nog moeten blijven ‘praten’ met elkaar om antwoorden en duidelijkheid te (ver)krijgen”. De onomstotelijke overtuiging dat, als je eindelijk de gewenste antwoorden van je ex gaat krijgen, je het “eindelijk kunt gaan afsluiten” en “de ex kunt gaan loslaten”. De ex die feitelijk als de noodzakelijke ‘geleider’ wordt gezien, de nieuwsbron, om kwesties en de breuk een plek te kunnen geven zodat je door kunt gaan met je eigen leven.

Ik lees al tijden mee en dit thema is en blijft bijzonder actueel. En hardnekkig.

Een relatie gaat uit, door allerlei interne en externe aanwijsbare factoren—en dan nog lijken die breuk en alle omstandigheden en gebeurtenissen die daar naartoe hebben geleid, de achterblijver nog steeds niet genoeg antwoorden te brengen om zich erbij neer te leggen. Nog steeds wordt er gedacht, dat er ‘antwoorden over het hoofd zijn gezien’, nog steeds worden er (beter aanvaardbare) betekenissen achter de betekenis van de breuk gezocht. Als de breuk abrupt en plotseling was, dan krijgt de ex tegen wil en dank de rol toebedeeld van degene die zich zal moeten gaan inspannen middels het geven van uitleg, argumentatie & antwoorden—zodat de breuk voor de achterblijver ‘behapbaar’ wordt.

Ook nu, juist nu lijkt het, met de aankomende feestdagen als een listige wurgslang die langzaam nadert, lijkt het bij sommigen weer hevig op te spelen: “kerstkaartje sturen, want zo ben ik, zoiets ‘hoort’, dat is netjes, dat wordt gewaardeerd”. Terwijl je je eigenlijk zou moeten afvragen of deze zogenaamde ‘feestdagen’ niet gewoon een heel welkom excuus zijn om op geoorloofde wijze weer een contact te initiëren.

Ik geloof dat we hiermee een interessante invalshoek hebben. Sterker nog, als ik me nog scherper mag uitspreken: blijven geloven dat je de ex nodig hebt om een relatiebreuk te verwerken, te begrijpen, vragen op te lossen en eindelijk af te kunnen sluiten, maakt dat je je eigen verwerkingstijd saboteert, bemoeilijkt—en onnodig lang uitrekt.

Maakt dat er mensen zijn die, zo lang ná de ‘breukdatum’, nog steeds lijken te lijden onder het verlies.

De ‘oplossing’ van de verwerking, wordt nog steeds gezocht bij de ex. Niet bij zichzelf. De ex is de factor die als ‘nodig’ blijft gezien; de ex ‘holds all the keys’. De sleutel die deuren zal openen waarachter talloze antwoorden liggen verscholen op vragen die de actuele breuk heeft opgeroepen—en nog steeds oproept. Vragen over het waarom en daarmee pogen om de keuze en acties van je ex te kunnen begrijpen.

Kort samengevat: vastklampen aan een zoektocht, waar je 100% van al je vragen beantwoord hoopt te gaan zien.

De (zelf-)sabotage is deze: haal de dag en het moment dat de breuk officieel werd, terug. In plaats van jezelf toe te staan om alleen het verwerkingsproces aan te gaan middels het erkennen, beleven en accepteren van de talloze emoties en dit reflectief toe te passen op de gebeurtenissen en de relatie, zijn er vele mensen die een andere weg lijken te verkiezen.

Zij kiezen er voor om niet zichzelf, maar de ex centraal te blijven stellen in dit verwerkingsproces. Er wordt steeds weer contact gezocht (“ik heb recht op uitleg”), een quasi-terloops berichtje gestuurd waar stiekem heel veel vanaf hangt (“ik wil duidelijkheid”), op de reactie van dat berichtje allerlei betekenissen losgelaten (“wordt er nu A, of B bedoeld? Maar hij zegt C, dat betekent dus dat hij wel A zal bedoelen, ook al spreekt hij D uit”), proberen om de aandacht weer van de ex te krijgen (“jij bent schuldig aan mijn pijn, zie mij, erken mij!”), allerlei pogingen om validatie van die ex te verkrijgen (“ik verdien dit niet” –ondertitel: maar heb zo weinig zelfwaarde, dat ik dit wel allemaal toelaat en nog steeds contact met je blijf zoeken”), als dit niet komt, weer terug geworpen in het schuldgevoel en de pijn van de afwijzing (“zie je wel, ik beteken niks”) …etc.

Al deze pogingen zorgen ervoor dat de meter blijft lopen. Blijf je investeren, ondanks het feit dat inmiddels het contract is beëindigd en de energie is afgesloten. In plaats van je te richten op de mogelijkheden om zélf weer licht in het donker te brengen, blijf je maar bij de (steeds onverschilliger wordende) ‘leverancier’ (=de ex) aankloppen.

‘Afsluiting (bij de ex) zoeken’, blijft het bevredigende excuus leveren om nog steeds op de ex gericht te blijven. Je mindfucked jezelf. Deze benadering stelt je namelijk in staat om de gangbare velden van verwerking van de breuk uit te blijven stellen (“ik heb eerst antwoorden en duidelijkheid nodig”), zorgt ervoor dat je zelf geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor je eigen autonome rouwproces (“ik kan het niet afsluiten als ik met nog zoveel vragen zit”) en maakt dat je je er niet toe hoeft te zetten om (soms zelfs zeer confronterende) inzichten (over jezelf, over die ander) over de relatie & de breuk toe te laten. Daarnaast sust het de pijn van de kille werkelijkheid dat je er vanaf nu ‘alleen voor staat, het alleen moet gaan doen’.

We willen er niet ‘klaar mee zijn’, omdat we ons er dan ‘toe moeten gaan zetten om er klaar mee te zijn’.
We moeten dan gaan verwerken, we moeten dan door de pijn, het verdriet, de rouw, het gemis en de leegte heen, we moeten hier dan echt alleen doorheen, we moeten dan gaan accepteren, we moeten dan gaan erkennen, we moeten dan bezig zijn met onszelf, we moeten dan verantwoordelijkheid nemen, we moeten de ex dan echt los laten.

Mindfuck nummer 1:
We zullen hoogstwaarschijnlijk nooit het antwoord krijgen op alle vragen. Niet wanneer we de antwoorden verlangen van een ex die deze niet wenst te geven, niet weet te geven, niet kan geven. Niet van een ex die zichzelf en zijn acties niet begrijpt—of weigert te erkennen of te onderzoeken. Ook niet van een ex die ‘eerlijkheid’ in zijn leven zoveel mogelijk probeert aan te kleden met zijn ‘eigen gekleurde versie van de waarheid’. Ook niet van de exen die zijn weggerend en alle contactwegen achter zich te lijken hebben verbrandt. Geloven, hopen en er zelfs van overtuigd zijn dat de ex je in dit opzicht (verder) kan helpen en/of zou moeten helpen met antwoorden op je vragen, is onrealistisch.

Je hebt de ex niet nodig om zelf tot antwoorden te komen. Het eerste grote, betekenisvolle antwoord is namelijk al: de relatie is over.

Mindfuck nummer 2:
De kans is groot dat je het niet eens zult zijn met de redenen en motivaties die naar de breuk hebben toe geleidt. De hardnekkige behoefte om samen met je ex te proberen om zijn/haar mening over de breuk of relatie af te stellen op die van jezelf, is een kaartenspel dat nooit uitgespeeld raakt. Feit is: je hebt de toestemming, instemming, bekentenis of bevestiging van de ex NIET nodig om jouw perceptie of beleving van de breuk en/of relatie bestaansrecht te geven. Het gaat om JOUW eigen erkenning en validatie—en die staat los en behoort ook los te staan van die van de ex. En vaak geven het gedrag en handelingen van de ex, ook een heel duidelijk antwoord.

Mindfuck nummer 3:
Afsluiten & Loslaten centreert zich geheel op de bewuste en zelfbeschikkende KEUZE om er ‘klaar mee te willen zijn’—ongeacht de hoeveelheid nieuwe informatie en kennis die je mogelijk nog zou kunnen vinden en ongeacht de welwillendheid of weigering van de ex.

Mindfuck nummer 4:
Afsluiten en je leven weer oppakken is een keuze. Een keuze waar je geen ex bij nodig hebt die jou hier eerst instemming, bevestiging of antwoorden bij zal moeten geven. Het is de keuze om ‘geen bijrijder, maar de bestuurder van je eigen leven te worden’. Het is de keuze voor een persoonlijke (emotionele) transformatie en groei. Het is de keuze tot het verwerken van allerlei emotionele en persoonlijke processen en jezelf hierin supporten—inclusief stoppen met jezelf verantwoordelijk te voelen voor het gedrag van anderen.

Niemand is in staat om uit een zelf-gebouwde gevangenis te breken, waar hij/zij zichzelf gevangen heeft gezet met een zin, een motto of een perceptie, die lijkt te zijn geboren uit een groteske vervorming van de werkelijkheid:

“Om het af te sluiten, lieve ex, heb ik jou echt heeeel hard nodig. Ik kan het niet alleen….”