Het is nu ongeveer 3 maanden geleden dat ik hem definitief voor het laatst heb gezien heb gesproken, zijn stem heb gehoord.
Maar het voelt al zoveel langer.
Misschien ook wel omdat ik dat wil. Ik zou willen dat het al een half jaar geleden was, dat hij merkt dat ik al een half jaar niets van me heb laten horen, voor het eerst in 3 jaar al een half jaar geen contact. Nul contact. En aan de andere kant, voelt mijn verdriet al zoveel langer dan 3 maanden. Dat is het eigelijk ook, veel langer dan 3 maanden maar dit verdriet is anders dan al het andere wat we hebben doorgemaakt. Dit is definitief. Maar gelukkig is het ‘pas’ 3 maanden en geen half jaar.
Ik hoop dat wanneer het wel een half jaar geleden is, ik er een stuk beter tegenaan kijk. De wonden al wat meer gedicht zijn. Want op dit moment leef ik echt van dag tot dag. Ik ga naar bed alleen maar omdat ik hoop dat de volgende dag beter zal zijn. Omdat ik ergens nog de geloof heb dat er een dag komt dat alles over is. Dat er iemand komt die mij weer gelukkig kan maken! Dat de angst verdwijnt dat ik nooit meer iemand anders zal vinden. Ik leef nu zo half, zo second best.. Elke dag denk ik aan hem, en bij alles wat ik doe weet ik dat het leuker was geweest als hij er bij was geweest.
Alles voelt bijna nutteloos, waarom doe ik dit? Puur en alleen omdat ik hoop dat ik hem hierdoor vergeet, omdat ik hoop dat ik hierdoor weer écht ga leven. Elke dag voel ik dat eindeloze gemis, erover praten heeft bijna geen zin meer want wat valt er nog over te zeggen?
Andere mensen hebben het wel gehoord, en het helpt gewoon niet meer. Wat helpt er dan nog wel, doorgaan met alles en voelen hoeveel er veranderd is zonder hem?
Ik weet niet eens meer hoe mijn leven was voordat hij kwam en alles veranderde. En toen had ik het niet eens door, ik besefte niet hoeveel hij veranderde toen ik hem zo in mijn leven liet. Pas toen hij vertrok voelde ik hoeveel hij weer meenam. Hoeveel hij weer meenam wat hij hierheen had gebracht, naar mij alleen maar door zijn liefde te geven. En ook nu dat gevoel dat zijn vertrek uiteindelijk mijn schuld was. Maarja, het grootste kenmerk van spijt, is dat het altijd te laat komt en nooit op tijd.
Ik zou weer zo graag zo gelukkig en zorgeloos zijn als toen hij hier was, of toen hij hier nog niet was. Nu weet ik wat ik mis, en nu weet ik niet of ik ooit weer kan leven zonder dat dit gat wordt opgevuld. Ik voel me een ander mens, minder vrolijk, minder aan het genieten, altijd dat slopende verdriet. Wat je soms ineens overmant. En dan soms ineens de hoge pieken die maar een paar uur duren, het gevoel van I’M HERE I’M A LIVE maar dat is schijn. En dat weet ik ook wel op die momenten maar ik probeer het dan vast te houden. Ik verlies het altijd weer.
Ik hou me zo vast aan verhalen van mensen die hun grote liefde verloren hebben en net zo in de put zaten als ik nu, en uiteindelijk toch iemand anders gevonden hebben. Ik ben nog zó jong, ik wil niet nu al mijn grote liefde gevonden hebben en weer kwijt zijn geraakt. Dat ik nu op deze leeftijd al leef met het idee dat ik nooit meer iets beters ga krijgen. Niet nu al, ik wil nog zoveel beleven zoveel genieten. Ik kan me nu niet voorstellen dat ik ooit iemand anders vind die mij hier overheen helpt, waar ik weer zo verliefd op word, die mij weer dat gevoel geeft van het allerspeciaalste te zijn. Dat ik weer iemand alles zou kunnen geven, iemand anders dan hem. Maar dat ik het me nu niet kan voorstellen betekend niet dat ik de hoop daarop heb opgegeven, want als dat zo zou zijn zou ik niet meer zo verder kunnen als ik nu doe. Ik móet de hoop koesteren om door te blijven gaan om niet in te storten.

And what else can I say than, I miss you
And what more can I do than just feel how much
What else can I notice than that life,
Is so empty without your loving and finishing touch

Ik ben plannen aan het maken, toekomst plannen. Ik richt me zoveel mogelijk op wat nog komen gaat, op wat ik allemaal te bieden heb.
Op wat ik allemaal ga bereiken zonder hem. Maar met alles wat ik doe zit hij nog in mijn achterhoofd. Wat zou hij denken als hij hoort dat ik dit..? En dat ik dat heb bereikt? En dat ik daarheen ga?
Helemaal alleen, zo gedurfd? Dat ik alles doe waar wij het samen over gehad hebben, maar dan alleen. Denkt hij nog veel aan me?
Mist hij me? En aan de andere kant wil ik niets weten, niets horen en al helemaal niets zien wat met hem te maken heeft. Ik kijk niet meer naar foto’s, smsjes, hyves of wat dan ook. Die fase heb ik gehad, dat heb ik echt niet meer nodig. Alles zit opgeslagen in m’n hoofd en dat is helaas genoeg om alles steeds weer terug te halen.
Daar heb ik geen pijnlijke foto’s of smsjes van vroeger meer voor nodig. En ik weet dat ik instort als ik hoor of zie dat hij met iemand anders bezig is(dat kan ik me niet voorstellen maar de kans is er altijd en dan is ‘t echt het einde voor mij)en om mezelf te beschermen zoek ik dat dus ook niet op.
Het feit dat hij er niet meer is doet al genoeg pijn, het feit dat ik alles zonder hem moet doen. Zonder m’n maatje, mn grote liefde en mijn soulmate. Daar heb ik het al veel te lang veel te moeilijk mee op zich.

Maybe I was wrong
Maybe I'm to blame
I thought I'd see you and it would be the same
When I look at you
Don't no know who I see
It is someone new or just a memory

Days drift by
Sometimes I cry
I Never really understood
I always thought that you'd be there
and was I crazy, crazy?
Sometimes......its so unfair

Don't know where I am
Don't know where is home
Don't know much at all
But it ain't much fun alone
Guess I'll work it out
What else can you do
Maybe life goes on with one instead of two

Days drift by
Sometimes I cry
I Never really understood
I always thought that you'd be there
and was I crazy, crazy?
Sometimes......its so unfair