Donderdag hebben we het dus uitgemaakt (zie mijn verhaal). Gisteren zou ik mijn spulletjes bij hem komen ophalen. Dus wij naar zijn kamer. Allebei janken terwijl ik mijn spullen inpak. Nog even een knuffel... Voor we het wisten lagen we te zoenen op zijn bed! We trokken bijna de kleren van elkaars lijf, toen we allebei weer tot inzicht kwamen... Het is toch uit?! Dan kan dat niet meer!
Ik dacht dat het beter was, maar nu weet ik het niet meer. En nu we dit alletwee hebben gevoeld, doet het alleen maar meer pijn.
Het is ook allemaal zo onwerkelijk. Ik zie hem nog helemaal niet als mijn ex-vriend. Ik heb nog steeds hoop dat het toch wel goed komt, maar dat we even wat tijd nodig hebben. Maar hij ziet er geen toekomst in, zegt hij. Hij zegt dat ik niet moet hopen dat het weer goed komt. Maar ik snap er dus nu niks meer van. Juist die gevoelens die we misten in onze relatie, hadden we gisteren even weer...