4 zware dagen achter de rug van ongeloof en heel veel verdroet. Geen smsje terug gekregen op mij 'Vrolijk Pasen' terwijl we in gezemelijk overleg elkaar hebben beloofd om toch regelmatig contact te houden. Het doet pijn om te beseffen dat ik zelfs geen smsje meer waard ben. Ik begin me écht af te vragen of hij me ooit wel graag gezien heeft. Of er ooit wel liefde voor mij is geweest.

Ik ben al een paar keer naar een therapeute geweest en het doet wel goed om even mijn hart te kunnen luchten en de dingen op een andere manier te bekijken en horen. Ik had er zo naar uit gekeken om vanavond te kunnen gaan maar ze heeft zonet mijn afspraak geannuleerd wegens ziekte. Ik voel de grond zowat wegzakken onder mijn voeten. Ik wil mijn vrienden niet terug lastig vallen met mijn verhaal en ik heb echt wel nood aan een praatje. De angst slaat om mijn hart. Ik voel me echt niet goed. Niet alleen omdat de afspraak afgezegd is maar ook omdat ik gevoel van gemis voel opkomen. Ik zou zou graag bij hem zijn op dit moment. Even kunnen babbelen en in zijn armen liggen zonder meer. Een warm woord, een schouderklopje. Ik mis onze babbeltjes en smsjes door de dag heen. Ik mis zijn stem.

Ik ben kwaad dat hij niets van hem laat horen terwijl we echt hadden beloofd om contact te houden. Hij zei dat ik hem steeds mocht bellen of smsen en hij het wel zou zeggen als het hem teveel zou worden. Maar nu neemt hij niet op als ik bel en antwoord op geen smsjes. Waarom zegt hij dan gewoon niet dat hij me niet wil horen. Waarom maakt hij eerst te belooft dat het wel kan!

Ik voel me zo vernederd en gebruikt. Hij laat me echt vallen als een baksteen. Alsof er nooit iets geweest is tussen ons. Alsof alles wat we hadden zomaar wordt vergeten, nooit bestaan, uit het oog uit het hart. Heb ik hem dan zoveel misdaan dat ik nu geen stom smsje meer waard ben. Ik kan er niet bij dat hij mij zomaar uit zijn leven schrapt na alles wat we samen hebben meegemaakt. Betekende het dan écht niets???