Ik heb mijn vorige reactie nog eens teruggelezen en merkte dat ik nogal, ahem, ongevoelig reageerde. Een beetje te praktisch, zeg maar. De situatie was er bij jou ook even naar... Een zwangerschap en het ouderschap zijn niet niks namelijk en een beslissing puur op basis van gevoel voor een 'ander' is dan best gevaarlijk. Ik wilde onbewust dat je zelf goed ging nadenken over jouw eigen toekomst. Sorry als ik iets te direct ben geweest, ik had wel het beste met mijn reactie voor.

De toekomst... zoals altijd zal alleen de Tijd het leren. Tijd om dingen weg te zetten, om terug te keren naar jezelf. Een beetje confrontatie is niet erg, zolang je het maar gedoseerd doet. Wat je nu niet wegzet, dat komt je later tegemoet. Liefdesverdriet wordt inderdaad slecht begrepen. De laatste keer liep ik er ook als een zombie bij, mijn collega's op het werk dachten het ergste ervan. Heel moeilijk hoor. Pas op dat je niet overbelast raakt, praat met je werkgever erover en vraag begrip voor je situatie. Je zit in een vreselijk dubbel rouwproces en dat gaat echt niet ongemerkt overwaaien meid... Praten helpt, janken, schreeuw het van je af maar krop het vooral niet op. Onthoud dat wij mensen gemaakt zijn om dergelijke dingen te overleven. Uiteindelijk krijgt het allemaal een plaats maar dat kan momenteel nog maanden voor je gaan duren. Niet erg, hoort bij het leven!

Eventueel kun je proberen te mediteren, maar ook bij de huisarts kun je terecht als je dat wilt. Sommige medicijnen kunnen je helpen om even wat dingen sneller op een plek te zetten zodat je niet in vicieuze cirkels blijft ronddraaien.

Moedig wat je gedaan hebt... ga niet mijmeren over het feit of het de juiste keuze was of niet. Belangrijk is dat je een keuze gemaakt hebt. Die mag je nooit, maar dan ook nooit in twijfel trekken. Het was jouw keuze en anderen hebben daar niets over te zeggen.

Hoop is een mooi iets maar wanhoop is iets vreselijks. Je moet alleen hopen wanneer daar redenen voor zijn, anders verval je gauw in wanhoop. Liefde komt van 2 kanten en is niet af te dwingen, al doe je nog zo je best.

Knuf!

Erg heftig om zo'n beslissing te nemen. Heel veel sterkte ermee. Accepteer je verdriet, het is oke om je zo te voelen. Gooi het er allemaal lekker uit. Er zit geen deadline verbonden aan het stoppen van je verdriet, je kan dit ook niet forceren. Het verschilt per persoon wanneer je je beter gaat voelen.

Over dat hopen daar herken ik mijzelf erg in. Er was een jongen die na heel lang daten geen relatie met mij wilde, hoewel hij wel gevoelens had en graag bij me was. Eigenlijk lijkt het een beetje op hoe de jongen doet in jouw verhaal. Ik was eerst heel verdrietig, maar daarna ging ik me vasthouden aan hoop. 'misschien veranderd hij van gedachte als hij me niet meer zit, misschien gaat hij me missen'. Ik kreeg zelf ook echt die indruk, want hij nam zelf ook steeds meer contact op en wilde afspreken, wat ook weer erg leuk was. Ik heb een maand geleden toen we afspraken gevraagd wat hij wilde, en alle hoop was meteen weg. Hij dacht er nog precies hetzelfde over. Hij vind me heel leuk en heeft het gezellig met me, maar voor hem is het gevoel niet genoeg om een relatie aan te gaan.

Het resultaat is dat ik een jaar verder ben. Een jaar lang heb ik mezelf gek gemaakt door hoop te blijven houden. Maak alsjeblieft niet diezelfde fout. Ik weet dat het moeilijk is, want uit elk klein gebaar kan je hoop halen. Maar al wil hij weer contact en afspreken en zegt lieve dingen, het hoeft allemaal niks te betekenen. Je verdient iemand die er niet over na hoeft te denken, die 100% voor jou gaat. Probeer afstand te houden en niet te blijven hopen. Als het 'meant to be' is komen jullie elkaar vanzelf weer tegen, maar hoop hier niet op. Als je in je hoofd blijft hopen dan kan je je niet openstellen voor andere mannen en laat je de ware misschien lopen! Focus je op jezelf en laat de rest aan het lot over.

Sterkte!