Beste Meis,

Heb je dagboekberichtjes gelezen. Zeer herkenbaar. Als je zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten, kan je je niet voorstellen hoe allesoverheersend en ontwrichtend die gevoelens kunnen zijn. Je gevoel is gewoon sterker dan je verstand en ook al breng je het op naar je verstand te handelen, het verlangen en de twijfel maken je dol.

Zelf zat ik twee jaar geleden in een vergelijkbare situatie: verliefd geworden op collega (gek genoeg pas nadat we elkaar al jaren kenden en en toen niets aan de hand (of ik besefte het niet) maar later barstte de bom. Beiden een relatie en kinderen. En nee, ik was er niet "op uit", nooit gedacht aan zoiets. Never even crossed my mind!!

Totaal in elkaars ban. Alles proberen om bij elkaar te kunnen zijn. De gevoelens uitgesproken. Toen besproken hoe nu verder? Ik wilde voor hem kiezen, dit gevoel vond ik zo bijzonder, wel een aantal malen behoorlijk verliefd geweest, maar nooit, nooit, nooit op die manier. Kon hem niet meer missen. Hield zo verschrikkelijk veel van hem. Maar hij wilde en/of durfde niet.
Mij leek toen de beste optie geen contact meer te hebben, maar ja, een beetje moeilijk als je in hetzelfde bedrijf werkt, je ziet en spreekt elkaar noodgedwongen toch. Bovendien kon hij "geen contact" niet aan en bleef me mailen en SMS'en. Ook bij hem nog steeds twijfel. Ik stiekem blij en bleef dus hopen...
Mijn eigen relatie had ik inmiddels be?ɬ´indigd, want ik vond het niet eerlijk tegenover mijn partner. Constant met iemand anders in mijn hoofd en in elke vezel van mijn lichaam het verlangen naar een ander voelen... dat vond ik niet eerlijk en waarachtigheid vind ik wel belangrijk in een relatie.
Een helse tijd volgde. Verdrietig om alles wat voortvloeit uit een scheiding, immer voortdurende en steeds troebeler en ondoorzichtig wordende contacten met collega. (We hebben in al die tijd slecht 5 keer priv?ɬ© wat afgesproken, geen sex ofzo, slechts praten, wat zoenen en elkaar in de ogen kijken tot de tijd stil stond... topmomenten in mijn leven waren dat)
De tijd verstreek. De verliefdheid bleef, en onverminderd sterk. Maar we hebben nu geen enkel contact meer, op het werk ontlopen we elkaar en dat lukt nu redelijk. Ik kon het echt niet aan, werd gek van verdriet en ellende. Heb een half jaar in de ziektewet gezeten, doorgedraaid, mezelf kwijt, totaal gesloopt. Ben nu weer aan de slag, maar het is nog steeds geen pretje, en bovendien is iets moois verworden tot iets naars.
Meis, stop ermee voordat je er te diep in zit. Ik ken geen buitenechtelijke relaties\verliefdheden die tot iets goeds geleid hebben. Het kan zoveel kapot maken. Laat het voor wat het nu is, koester de mooie gevoelens en neem afstand. En geloof me, ik weet dat dat moeilijk is! Maar probeer het met alle kracht die je in je hebt ....

Hoop dat ik niet te betweterig overkom, maar ik heb ?ɬ©cht een pittige tijd achter de rug en als ik een heel klein beetje kan bijdragen aan dat dat iemand anders n?ɬ?et overkomt..

Groetjes, Jolanda42