Al mijn tweede bericht vandaag. Wat lijk ik toch wanhopig.

Zo lang alleen voor onze liefde geleefd, alleen voor hem. Ik liet mijn vrienden maar staan om zo veel mogelijk bij hem te kunnen zijn. En kijk waar ik nu ben? Ik doe terug beroep op die vrienden, die het wel leuk vinden dat ik 'terug de oude' ben. Maar niet alleen ben ik mijn lief kwijt, ook mijn beste vriend, mijn soulmate, de persoon waaraan ik alles kon vertellen.
Ik heb mijn gsm nog constant bij me. Iedere minuut kijk ik of hij iets gestuurd heeft. Uit macht der gewoonte. Vroeger op vakantiedagen, als we mekaar niet konden zien, stuurden we honderd smsen. Op school kan ik het niet laten om constant te kijken naar hem en te denken dat ik hem 4 weken geleden nog stond te strelen en te kussen.

Als iemand 3 weken geleden gezegd zou hebben dat hij me zou dumpen: ik zou het niet geloofd hebben, misschien zou ik zelfs gelachen hebben. Kijk nu.

Maar ja. Zelfmedelijden is ook niet te spirit. Pfff, nog 9 uur en ik zie hem weer terug.

xxx
Selene