Woensdag beginnen de examens. Ik zou echt veel moeten leren. Maar ik kan me zo weinig concentreren!
Andere mensen zeggen dan: "kijk vooruit, naar de vakantie! Dan gaan we op reis."
Maar dan denk ik in mezelf: hoe kan ik nu hopen op de vakantie als ik weet dat hij er dan ook niet meer voor me is?
Alles heeft zijn glans verloren, alles maakt me net niet gelukkig.
Hij was bezig met een spelletje aantrekken en afstoten en ik heb eens duidelijk gezegd wat ik daar van vond. Maar nu negeert hij mij en dat voelt ook niet goed.

Allereerst de vorige blog waarin "e" stond die telt niet, dat was een foutje.
Mijn vriend en ik zijn nu al meer dan een maand uit elkaar. Het gaat al beter maar nog niet echt bijster veel.
Ik huil nog veel en de mensen die mij depressief zien, vinden het nu wel genoeg en willen niet meer naar mij luisteren.

Ik stuurde nog vaak smsen naar mijn ex, meestal over mijn verdriet, die hij negeerde hoe erg ze ook waren. Omdat ik het echt niet meer zag zitten, ging ik naar 2 andere mensen uit mijn vriendengroep van school.

Al mijn tweede bericht vandaag. Wat lijk ik toch wanhopig.

Zo lang alleen voor onze liefde geleefd, alleen voor hem. Ik liet mijn vrienden maar staan om zo veel mogelijk bij hem te kunnen zijn. En kijk waar ik nu ben? Ik doe terug beroep op die vrienden, die het wel leuk vinden dat ik 'terug de oude' ben. Maar niet alleen ben ik mijn lief kwijt, ook mijn beste vriend, mijn soulmate, de persoon waaraan ik alles kon vertellen.

Pfff, 2 stomme dagen achter de rug. Ik doe geen moeite meer om troost bij hem te vinden, hij kan die toch niet geven. Het is echt raar, de ene moment lijkt alles zoals vroeger, toen we wel nog samen waren. Maar ook al zijn die momenten leuk en doen die goed, ik ben toch op mijn hoede dat ik niet weer te dicht kom. Ik moet hem echt eerst leren loslaten. Ik wil geen pop worden waarmee hij kan spelen wanneer hij wil. De andere momenten is hij woedend. Hij zegt dat ik onze vrienden tegen hem opzet. Niet dus.

Hoi,