Allereerst de vorige blog waarin "e" stond die telt niet, dat was een foutje.
Mijn vriend en ik zijn nu al meer dan een maand uit elkaar. Het gaat al beter maar nog niet echt bijster veel.
Ik huil nog veel en de mensen die mij depressief zien, vinden het nu wel genoeg en willen niet meer naar mij luisteren.

Ik stuurde nog vaak smsen naar mijn ex, meestal over mijn verdriet, die hij negeerde hoe erg ze ook waren. Omdat ik het echt niet meer zag zitten, ging ik naar 2 andere mensen uit mijn vriendengroep van school.

Vandaag kom ik op school en het komt tot een discussie. Mijn vrienden vinden dat ik teveel zaag en hen stalk en wil praten over mijn problemen, terwijl dat niet zo is. Ik loop hen helemaal niet achterna.
(Nu wat misschien ook geweten moet worden is, dat ondanks mijn liefdesverdriet mijn schoolresultaten echt nog goed zijn en dat er in onze klas veel concurrentie is, wat kan verklaren waarom ze mij ineens kiezen als zondebok.)

Alleszins, in de namiddag kom ik terug op school en ik merk dat er met mij gelachen wordt. Ze vragen de hele tijd of alles wel goed gaat en als ik dan ja zeg, beginnen ze met de hele groep heel luid te lachen.

Later hoorde ik van mijn enige vriendin dat ze achter mijn rug mij hadden zitten uitlachen met mijn verdriet en het feit dat ik het soms niet meer zie zitten. Iedereen had zijn beklag over mij gedaan.

Ik vind dat erg! Iemand wordt gedumpt en dan lappen ze je zoiets.

Het laatste dat ik nog ga zeggen (ik weet het mijn tekst verveelt) is dat een 'zogezegde' vriend, toen ik op school kwam tegen mij zei: "Oh, ge leeft nog? Waarom zijt ge niet uit het raam gesprongen, dan waren we van u af?"
Op een moment waarin je denkt dat er geen reden is om verder te leven komt dat echt hard aan!

Maar ja, een mens moet blijven lachen zeker? En ik weet dat mijn situatie nog helemaal niet eens zo erg is.

xxx
Selene