Woensdag beginnen de examens. Ik zou echt veel moeten leren. Maar ik kan me zo weinig concentreren!
Andere mensen zeggen dan: "kijk vooruit, naar de vakantie! Dan gaan we op reis."
Maar dan denk ik in mezelf: hoe kan ik nu hopen op de vakantie als ik weet dat hij er dan ook niet meer voor me is?
Alles heeft zijn glans verloren, alles maakt me net niet gelukkig.
Hij was bezig met een spelletje aantrekken en afstoten en ik heb eens duidelijk gezegd wat ik daar van vond. Maar nu negeert hij mij en dat voelt ook niet goed.
Ik kan het gewoon niet geloven. Al die mails van vroeger en smsen en foto's die ik nog heb, die allemaal naar mij lijken te schreeuwen: toen was je gelukkig! Dit had je nooit verwacht, hè?
Woorden waar ik ooit om geglimlacht heb, doen me nu wenen. En ik heb het gevoel dat ik dat tegen niemand kan zeggen.
Wat is het nut dat ik hier nog rondloop?, is wat ik me soms afvraag.
Ik moet altijd blijven doorwerken, maar voor wat?
En ik weet dat het ooit beter word en dat er iemand anders die veel beter in de plaats kan komen en ik weet dat het niet zozeer hem is dat ik mis, maar die zekerheid en geborgenheid.
Ik heb het gevoel alsof er altijd iemand mijn handje vastgehouden heeft en dat ik er nu alleen voor sta. En soms kan ik dat aan, met opgeheven hoofd, maar soms (zoals nu) weet ik het totaal niet meer.
Soms denk ik dat ik mijzelf expres verdrietig maak. Zodat hij het zou zien en zou begrijpen wat hij aangericht heeft. Maar hij begrijpt het niet. Soms zegt hij: zet je erover. Dat die woorden van hem komen doen echt pijn. Het maakt het definitief en dat kan ik nog steeds niet accepteren. Mijn leven lijkt leeg, nutteloos en somber zonder hem.
En toch moet ik door, want de plicht roept. Want owee als die examens slecht zijn! Snik.

x
Selene