Hieonder een paar definities van uitschakelen:

""zorgen dat (iets of iemand) niet meer functioneert of geen invloed meer heeft.''
''de knop omzetten zodat het niet meer werkt ''
''2)Elektriciteit: het energiecircuit geheel uitschakelen, doorgaans om veiligheidsredenen; 3)Beveiliging: een lekkage van vloeistof, gas of andere stof dichten; 4)Een gevaarlijk terrein afzetten...''
''afzetten, uitdraaien, uitzetten elimineren, onschadelijk maken''.

Op zich vind ik het best wel een sterke ja dat uitschakelen, als een manier om om te gaan met ldvd. Hierboven dus al een aantal definities, maar dan zijn we er nog niet, want hoe doe je dat, hoe schakel je iets uit in je geest. Persoonlijk denk ik dat dat wel valt te trainen. Maar ik vraag me af of ''uitschakelen'' in feite niet een rigoreuze variant is van iets ''wegstoppen''. Aan de andere kant weet ik niet of uitschakelen wel zo'n slechte methode is; het is wat rigoreus ja maar je bent dan wel in 1 klap van alles af, je taalt niet meer naar wat vroeger was , omdat je het hebt uitgeschakeld.

Talent herbergt voor mij de betekenis van ‘een bijzondere aanleg, een gave’, waarbij ik persoonlijk geneigd ben dit te linken aan ontwikkelen, groeien, verbinden. Niet zozeer ‘iets wegmaken’, maar juist creëren. Het talent ontwikkelen om ‘te kunnen uitschakelen’ (iets niet meer te laten werken, wegmaken) in de context zoals hier dan bedoeld wordt, roept een paradoxaal beeld bij me op…

Ik vraag me af, hoe dat ‘uitschakelen’ dan gebeurt. In mijn beeldvorming (en ik sta open om deze beeldvorming bij te stellen) zullen er aan de oorsprong van dit ‘uitschakelen’ life-changing factoren hebben meegespeeld die bepalend zullen zijn geweest voor het aangeleerde mechanisme van ‘uitschakelen’. Grote teleurstellingen die iemand ervaart, afwijzingen, gekwetst zijn, de pijn ervan en verwachtingen die veranderen in grote desillusies. In deze processen kan ik mij voorstellen dat je, zij het uit zelfbescherming en zelfbehoud, het afweermechanisme ontwikkelt om ‘dingen te kunnen uitschakelen’.

Er mogen aan deze ‘uitschakelingsmethode’ dan kennelijk een paar prettige voordelen hangen (bv. negatieve emoties niet meer hoeven ervaren?), ik ben wel erg benieuwd hoe dit zich dan in de praktijk laat zien.

Als je ‘iets uitschakelt’, lijkt het mij dat je dus als het ware ‘de toevoer naar’ specifieke gebieden stopt die je dus kennelijk niet meer wenst ‘te voeden’ (voelen?). Bij het dichtdraaien en uitschakelen van een kraan, lijkt het me aannemelijk dat je dus ook automatisch de toevoer naar andere bronnen stopt, waardoor ook daar de vitaliteit en potentie afneemt. Psychologisch bekeken, hoe gedoseerd kun je wel *dit en dat* uit te schakelen, en tegelijkertijd *dit en dat* wel voor *zus en zo* toegankelijk houden?

Veelal zie je dat het met elkaar conflicteert, omdat zoveel met elkaar in verbinding staat.

Neem nu, en je bent daar zelf op dit forum altijd heel open over MrP, het uitschakelen van het gebied ‘(Intieme/Seksuele) Liefde’ (toestaan/ervaren/binnenlaten). Je hebt jezelf kennelijk inmiddels zo ingesteld en geconditioneerd – en ik laat hierin de waardeoordelen buiten beschouwing - dat je er kennelijk ook oprecht in gelooft en inmiddels de overtuiging hebt dat jij hier zelf ‘beter’ van wordt of bent geworden om deze gebieden volledig uit te schakelen.

Toch, MrPither, kan ik mijzelf niet van de vragen onttrekken, wat de invloed hiervan is op de wijze zoals jij het leven op grond van deze condities, ervaart en beleeft als we spreken over jouw over de jaren heen aangeleerde ‘talent’ om bepaalde elementen gewoon uit te schakelen. Het zal zeker invloed uitoefenen op je levensinstelling en de mate waarin jij jezelf wellicht in Het Leven emotioneel benaderbaar/bereikbaar op(en)stelt. Zelfs de mate waarin je geprikkeld wordt of geïnspireerd zou kunnen worden tot beweging, tot overgave, tot ervaren, lijkt mij hierdoor beïnvloed te worden.

Uitschakelen schetst bij mij namelijk een beeld van ‘niet meer open staan voor…’ en in mijn beleving het beeld van een emotionele gevangenis. Veilig, achter muren, dat zeker.

Maar ook behoorlijk eenzaam van binnen, lijkt mij. Waarmee ik overigens niet zeg ‘dat dit ‘slecht’ is. Als het voor jou ‘werkt’, is dat prima, natuurlijk. Alleen het aannemen van zo'n positie in het leven is niet voor iedereen weggelegd...

Allemaal, even los van het 'moeten', hele belangrijke punten die benoemd worden.
Alleen mis ik hier voor mij dan een hele belangrijke in: Voelen!!!

Niet kunnen, willen of durven voelen, of dat ondergeschikt maken, leidt volgens mij naar 'overleven' i.p.v. 'Leven'.

Het is een zoektocht.
Hoe ga ik er het beste mee om.
Het zijn allemaal stapjes die je maakt, om te komen op de goede weg, inderdaad.
Het meer sturen van liefdesverdriet kon voor mij pas na een tijdje.
Eerst was het overleven.
Het is voor een ieder verschillend, hoe heftig is het liefdesverdriet, de omstandigheden van de gewezen relatie.
En dan heb je het beruchte doosje.
Als het hoofd overloopt pak je het als een pakketje denkbeeldig beet, wat je niet meer nodig denkt te hebben en wat dan wel genoeg is geweest, stop je het in b.v een denkbeeldig doosje en dat gedeelte laat je dan los. Ja, dan ben je daar los van en dat is verwerking, omdat je er genoeg van hebt en je weer op de goede weg wilt zitten, weg van die negatieve zijweg. En het doosje kun je ook denkbeeldig weggooien, zitten restjes in. Die er niet meer toe doen. En met die opluchting ga je verder het liefdesverdriet verwerken.
Voor mij werkte dat ook, het doosje!

Wat een nare ervaringen allemaal, ja echt vervelend; ik denk in jouw geval is de clou, neem er nog eentje! misschien voel je je dan niet zo Verloren meid

Dank je wel Chelle. Ja inderdaad als iets eenmaal losgelaten is hoef je het niet meer ergens in te stoppen, (en terwijl ik het zo zeg wordt ik een beetje melig, want dan begin ik het met heel veel fantasie voor me te zien met fantastische beelden).

Wat je daar zegt echter over een emotie die nog actief is en bij wijze van spreken nog levend en kloppend hart heeft, vind ik een prachtige gelijkenis, je gaat daarmee een paar treden dieper. Als je het zo benadert ga je heel behoedzaam met die emotie om, want het leeft nog, en denk je er niet aan om het in een muffe doos te stoppen.

Ik ben zelf ook niet van de doosjes hoor ,het was niet mijn concept, (ik hou niet zo van doosjes, goed ikheb thuis een paar muziekdoosjes dat vind ik dan wel weer leuk, en verder voel ik me soms zelfs een onhandige doos).

ik hou zeker niet van het idee om emoties in een doosje te stoppen. Volgens mij houdt iemand zichzelf dan voor de gek, omdat het figuurlijke doosje in feite iets is in zijn geest, hij stopt de emotie als het ware weg in zijn geest, dus heeft hij niet losgelaten.
(Zonder op de tenen te willen trappen van degenen die doosjes heilig vinden en heilige doosjes hebben, met alle respect).

Enfin je kunt hier natuurlijk eindeloos over bomen. Het is altijd leuk en leerzaam te lezen hoe anderen erover denken, en soms denk ik met bewondering: oh ja, zo heb ik het nog niet gezien, of over het hoofd gezien.

voor de verklaring

Soms is het zo ingewikkeld,
maak van het leven ook een feestje.

Wens het ook voor jou morgen, dozendenker.

Hetlevenismooi