Weer een nieuw jaartje, hopelijk een jaartje met veel meer geluk.
Met ouderjaarsnacht om 12.00 nog flink geweend, omdat hij er niet meer bij was. Zijn foto's hangen nog steeds in de collages van de familie die mij moeder gemaakt heeft. 1 blik en mijn tranen begonnen weer te stromen. Mijn familie heeft me ff gerust gelaten, ze weten dat als ze met me meegaan in mijn verdriet dat het eens zo hard begint te stromen. dus tanden bijten, en de sfeer niet verpesten.

Hij belde 1 januari, of hij volgend weekend bij me mocht komen slapen. heb toen alle goede raad ten harte genomen, en gezegd dat als hij maar voor 1 ding komt dat het dan voor mij ook niet echt hoeft. Waarom doet het toch zo'n pijn als ik weet dat het het beste voor me is?

Waarom blijft hij me steeds achtervolgen? Hij ziet me niet graag maar blijft me steeds toch ergens hoop geven. Dit is echt niet goed voor me. Ik hoop dat ik zoals sommige op deze site eens zo sterk kan zijn om me terug gelukkig te voelen en verder te gaan met mijn leven.

Hopelijk......