Weer contact gezocht

afbeelding van Dyna737

Het is nu ongeveer 2 en halve week uit. Voor mijn gevoel natuurlijk al rond de kerst, toen hij voor de eerste keer zei dat het over was. In het begin van de eerste week belde hij om de dag, maar we kregen steeds ruzie. En elke keer zei hij het zo dat ik de schuldige was. Daarna zei hij dat hij me met rust zou laten, maar een paar dagen later heb ik toch weer een sms gestuurd. Ik had op die dag zo'n dip dat ik hem miste, dat ik hem dat ook gezegd heb in die sms. Savonds belde hij. Het was een kort gesprek met over en weer vragen hoe het gaat en met de kinderen. Dag later had ik weer gesmst om te vragen of hij nog plannen had (zn kids waren er), daar kreeg ik wel een sms op terug, maar toen ik vroeg of hij nog wel aan me dacht of dat hij me als een gewone vriendin zag, kreeg ik niks. Ik natuurlijk weer teleurgesteld en gestuurd waarom hij als het over gevoel gaat nooit wat terug stuurt en dat ik dat zo laf vond. Kreeg daarna een sms met de mededeling, dat hij niet thuis was en er daarom er nu niet op in kon gaan. Ik werd zo boos en stuurde hem weer dat hij er nooit op in ging, ook al was hij wel thuis. Sindsdien niets meer gehoord. Daarna heb ik hem nog een sms gestuurd om sorry te zeggen (dom, moet ik weer doen) en te zeggen dat ik niet boos wil zijn, maar daar is hij niet op in gegaan. Ik natuurlijk nog bozer en teleurgestelder.

Vandaag dus weer stom geweest...heb weer een sms gestuurd. Waarom hij niets liet horen, en waarom ik dat steeds moet doen. Is hij boos of is hij me soms al vergeten...uit het oog, uit het hart? En ook al houd hij waarschijnlijk niet meer van me, we zijn toch nog wel maatjes, of is dat ook niet meer? En nu kan ik mezelf weer voor me kop slaan dat ik dat gestuurd heb, maar ik kan het niet, niet smsen. Ik vind dat hij nu wat moet laten horen, en dat heb ik ook een paar dagen afgewacht, maar ben het wachten zat, en stuur ik maar weer.

Ik heb wel verdriet, het wisselt per dag. Maar ik heb het idee dat het echte verdriet nog moet komen. Mischien onderdruk ik het, en kan hem nog niet loslaten. Ik heb net het idee alsof hij op een lange vakantie is. Ik weet dat het beter is, voor mijn verwerking, om helemaal geen contact te hebben, maar ik kan het niet. HELP!

Ben benieuwd of ik wat van hem gaat horen.

afbeelding van paula50

veel sms-en

Hoi, ja, ik herken het....
Uit en soort frustratie en wanhoop blijf je sms-en omdat je antwoord wil en je wil op een eerlijke manier praten.
Mijn relatie is ook sinds 2 weken over en heb ook briefjes, sms-jes enz. gestuurd, geen reactie. Het lijkt net of je eeen drang hent om maar te blijven sturen en er komt dan ook zo'n woedend gevoel bij, ja, dat ken ik.
Ik moet me ook heel erg beheersen om niet weer te sms-en, het komt zo wanhopig over en die rot-kerel wil niet reageren, dat is inderdaad zó laf.
Maar in de 6 jaar dat ik hem kende is dat altijd zo geweest, als ik een briefje of sms stuurde na een conflict kreeg ik nooit wat te horen. Ik denk dat je hier doorheen moet, net als ik, het is een fase van het afscheid nemen en misschien een schrale troost; JIJ kan achteraf altijd zeggen dat je moeite genoeg hebt gedaan, dat gevoel heb ik nu ook.
Over een paar maanden merken dat soort mannen pas dat ze toch wat missen, ze kunnen gewoon niet bij hun gevoel. Sterkte en probeer even niet te sms-en ook al is dat heel moeilijk! xx

afbeelding van langenbp

sms-en..

Raar is dat he, had het ook in de 1e week sinds het uit is, maar blijven emailen/sms-en en totaal geen reactie terugkrijgen en daar voel je je nog slechter door..
ik smsde juist vaak omdat ik dat het idee had dat ze nog bij me was.. maar handig? niet bepaald.
is ontzettend moeilijk maar met rust laten werkt soms juist beter
goodluck!

afbeelding van maytje

ik snap je..

Je schrijft een frustrerend berichtje..omdat je boos voelt..dat diegene je nooit meer moet komen opzoeken..dat hij een leugenaar etc..
Volgende dag stuur je weer een bericht dat je het niet zo bedoelde..
Je voelt je echt voor lul staan omdat je geen antwoord terugkrijgt...
Je houdt jezelf voor niets te sturen meer..lijkt alssof het iets dwangneurose is ofzo....
Je staat er niet alleen voor..

afbeelding van Dyna737

Bedankt

Bedankt voor jullie reacties!
Hij belde gisteravond (moest maar heel de dag weer af wachten of hij nou boos was of niet) hij was niet boos, maar ik kreeg ook niet echt antwoorden op mijn vragen. Wilde ook niet teveel vragen, omdat we dan weer ruzie krijgen. maar dat is ook van de domme, zou ik me eigen in moeten houden omdat meneer dan kwaad word. Maar goed het was weer een gewoon gesprek, over gewone dingen, en als ik vroeg: Is dit nu wat je wilt, gaf hij als antwoord: dat zie ik wel over een tijdje, Ja ik zit ook maar alleen en hier is het ook stil. Dus ik zei weer dat het missen van mij iets anders is dan dat hij het mist met mensen om zich heen. Kreeg daar geen antwoord op, dus weet eigenlijk weer genoeg.
Maar ik heb nu wel een wat opgeluchter gevoel, het idee dat hij ook nog kwaad is vind ik helemaal niks. Groetjes

afbeelding van ief

Snap ook wel dat je het een

Snap ook wel dat je het een rotidee vindt als ie ook nog kwaad is. En je wilt blijkbaar toch contact houden (en hij ook want je kunt hem niet dwingen te bellen). Gooi je op dat maatjesgevoel dan waar je over schrijft, hou het even luchtig, héb het over alledaagse dingen. Wie weet komt ie dan wat meer los omdat ie weet dat ie geen moeilijke vragen krijgt. Nogmaals, hij weet de antwoorden helemaal niet denk ik, anders had ie ze wel gegeven, jullie praten toch nog met elkaar? Jij bent er blijkbaar echt (nog) niet aan toe om hem helemaal uit je leven te verwijderen dus wie weet is het wel handig om even genoegen te nemen met de rust van een opgelucht gevoel, even rust ik ook wel lekker om bij te komen. Niet alles hoeft persé in één keer, vragen die je absoluut wilt stellen kunnen ook wel even wachten en misschien heeft hij dan ook een zinniger antwoord voor je, zonder boosheid.
Sterkte en geniet van de dag, het zonnetje schijnt en jij bent opgelucht (beter dan dat wordt het nu niet)!