Hey beste mensen van ldvd.

En tijdje geleden had ik mijn verhaal geplaatst. Ik en mijn vriendin waren na 5,5 jaar uit elkaar gegaan. Zij had het uitgemaakt omdat ik me niet inzetten voor een toekomst, zoals geld opzij leggen voor later voor ons huis, dus we wonen alle 2 nog thuis. We zijn inmiddels weer bij elkaar, na een periode van 2 maanden. We zijn weer 2 weken bij elkaar. Maar ik kan niet zeggen dat ik me helemaal top voel. Zij doet net of er niks aan de hand is geweest, terwijl ik haar die 2 maanden ontzettend heb gemist. Ook staan haar ouders niet achter de beslissing dat ze weer met mij gaat. Uit belang voor haar ouders doen we het rustig aan. Haar ouders willen kijken of ik mijn beloftes kan nagaan. Ik mag niet bij haar thuis binnenkomen voorlopig. Zij wel bij mij, maar als we elkaar zien is dat eigenlijk altijd buiten de deur. Dat is best wel raar, want de mogelijkheid om even lekker met elkaar te knuffelen enzo is der niet. Maar haar ouders stellen van die rare regels op, ze willen het 2 maanden aankijken dus. Ik vind het een beetje achterlijk om tijd en voorwaardes vast te stellen. Wanneer het goed voelt moet het toch de juiste tijd zijn. Om niet gemogen te worden door haar familie voelt naar. Ik heb in de periode dat ik met haar ging daar nooit wat van gemerkt, je kan je blijkbaar heel erg vergissen in mensen. Stel als we nooit uit elkaar waren gegaan, dan hadden ze niet opeens gezegd, je mag niet meer binnenkomen.

Me vriendin is een heel ander mens geworden, veel harder, niet meer het lieve schattige meisje. Ze houdt haar gevoelens in vanwege de situatie. En dat voelt raar.
Dit was mijn verhaal wat ik even kwijt wou. Ondanks het feit dat we bij elkaar zijn voel ik me toch rot. Ze zegt wel dat het goed komt, en dat het tijd nodig heeft.
Voor mensen hier wellicht een bekende situatie, na een breuk toch weer bij elkaar, maar jezelf toch nog rot voelen.

Didja