Alle woede en opgebouwde frustraties (lees vorige blogs) heb ik er dit weekend weer eens uitgegooid. Iets te hard gefeest: zit nu met een kater (een echte), maar ook met een big smile op mijn gezicht. Moment supreme was zaterdag tijdens de Gayparade. Sta ik in een innige omhelzing met mijn date, komt mijn ex voorbij lopen...als blikken konden doden. Verder op in de straat zag ik hem tegen een vuilnisbak aan trappen. Eat your heart out buddy...hoop dat het je net zoveel pijn doet als de pijn die je mij hebt laten voelen en die ik met vlagen nog steeds voel. Dit is wat jij hebt laten gaan. Het had gvd zo mooi kunnen zijn.

Ps. Mijn date weet van de hele situatie. Het is een goede vriend die zich had opgeworpen als mijn trooster. Wordt verder niets tussen ons, maar het is fijn als er iemand is die je een schouder aanbiedt om op uit te huilen en die je precies die aandacht geeft die jij net even nodig hebt. Iemand die verder niets van mij verwacht, maar mij wel die geborgenheid kan bieden, die ik nu zo immens hard nodig heb.

Op naar het volgende weekend...