En ja hoor het is weer zo ver, het weekend is weer begonnen.
Gelukkig dit weekend wel volgepland zodat ik niet zo heel veel tijd heb om na te denken.
Ik vind het wakker worden het ergste, zo alleen en dan kijk ik naast me en daar is een grote lege plek waar hij voorheen altijd lag, geen arm meer om me heen, geen goedemorgenkusje, geen gestechel wie voor hem de koffie gaat zetten en ofdat de kat vrij mag lopen ja of nee, helemaal niets behalve een eenzame morgen.

En ook nog is het spannend, ik heb hem een korte brief geschreven dat ik hem mis en nog aan hem denk en als de liefde dan echt niet meer wederzijds is of dat we in de toekomst misschien dan vrienden kunnen zijn, en vandaag heeft hij dus de brief ontvangen.
Ik weet dat hij er niet op zal reageren, maar diep in mijn hart hoop ik er dus wel op en ik hoop dat dat dit weekend zal zijn omdat ik dus dit weekend amper thuis ben zodat hij weet dat ik wel ben verder gegaan haha. Nee ik heb de brief gestuurd om voor mezelf te weten dat ik echt alles heb gedaan om het nog goed te krijgen, reageert hij niet dan weet ik ook zeker dat het nooit meer goed zou komen, ik heb hem nu de kans gegeven en die kan hij grijpen of laten gaan.

Het is nu dus anderhalve maand geleden, vrijdag 12 maart had ik hem aan de telefoon en zei hij dat het over was, en 4 weken geleden heb ik hem voor het laatst gezien, en al die tijd heb ik geen contact opgenomen vaak in de verleiding gekomen maar niet gedaan tot deze brief dus maar daar sta ik wel zelf volledig achter en heb er ook totaal geen spijt van dat ik hem heb verstuurd. Er zijn dagen dat ik echt vaak denk dit is echt beter zo, maar er zijn ook dagen bij dat de tranen over mijn wangen rollen en ik alleen maar aan hem kan denken en denken dat ik alleen met hem gelukkig kan zijn, hoewel ik ook echt weet dat ik zonder hem ook wel gelukkig kan zijn, ben tenslotte vaker alleen geweest, heb vaker verbroken relaties gehad waar ik verdriet van had en daar ben ik ook overheen gekomen, het is gewoon denk ik nu iets anders omdat ik tenslotte ook ouder word en had gehoopt rond deze leeftijd toch wel gesetteld te zijn en nu moet ik dus weer opnieuw beginnen, en dat maakt het gewoon moeilijk.

Je komt weer helemaal in het datingcircuit je moet weer op stap want ze komen tenslotte niet aan de deur van hallo ... en dan is het weer aftasten, zenuwachtig zijn, en weer alle dingen voor het eerst beleven de eerste kus, de eerste keer bij elkaar slapen, de eerste keer sex, elkaars familie ontmoeten ohjee ik krijg al buikpijn als ik er alleen maar aan denk vind dit echt erg hoor.

Nog steeds zou ik graag de tijd vooruit willen zetten, een half jaartje ofzo dan hoop ik dat de pijn voor een groot deel gesleten is, dat ik echt door ben gegaan, misschien een nieuwe woning heb en met een lach aan hem kan denken.
Tijd is echt een sleutelwoord geworden dus zal ik de tijd moeten nemen om dit te verwerken en hier over heen te komen, en echt soms gaat het echt een stukje beter hoor, heb mijn eetlust weer heb weer opgeruimd ga zelfs volgende week zaterdag weer eens echt lekker stappen dus ik geloof wel dat ik er uiteindelijk kom alleen niet zo snel als dat ik zou willen ... het kost tijd!