Oh wat moeilijk!
Hij is nu 1,5 week weg. Nog 5 weken en hij komt weer terug naar Nederland.
We spreken elkaar elke dag, maar zijn allebei zo druk dat het steeds maar voor korte duur is. Net nog heel even snel gebelt. Hij is dan zo moe, dat het niet echt een lang, spannend gesprek is, maar wel even elkaars stem gehoord.
Het is zo moeilijk. Ik heb iemand nodig die me zegt wat ik moet doen en zeggen tegen hem, maar dat kan niet.
M’n vriend heeft zo veel meegemaakt, dat elk dingetje al een groot ding word. Hij vlucht naar zn zogenaamde tante als hij het moeilijk heeft en sluit zich af voor mij. Ik weet niet zo goed wat ik dan kan doen. Ik wil hem gerust stellen en hem gelukkig maken, maar ik weet niet hoe.
Hij geeft toe dat nu hij aan boord zit geen tijd heeft echt na te denken over onze relatie. Misschien wel even goed, beetje afstand. We hebben elkaar beloofd dat volgend verlof beter gaat. Ik hoop echt zo erg dat we hier doorheen komen. Hij zegt dat hij me mist en van me houd, dus dat is fijn.
Ik mis hem ook zo erg. Zoooo erg. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Even van me afschrijven hoor.
Iedereen om me heen zegt dat ik 100% voor mezelf moet kiezen. Dat is wat ik iedereen zou vertellen en aanraden, maar als je zo van iemand houd wil je een leven samen, uiteraard wil ik dicht bij mezelf blijven, maar ik wil ook iets opbouwen met hem. Pfffff damn.