Na mijn blogs van gisteren en de lijst van Jelle, ben ik echt gaan nadenken en te rade gegaan bij mezelf. Wat kan ik in ieder geval met deze ervaring:

Wat ik ten alle tijde wil voorkomen en waar ik dus heel hard aan ga werken is niet terug in mijn schulpje kruipen. Net doen of ik de liefde niet nodig heb, dat ik het niet waard ben, niet mooi of leuk genoeg ben en dat het niet voor mij is weggelegd in dit leven. Dat werk, vrienden, succes hebben maar genoeg moet zijn.

Ik was een hele onzekere puber, maar uitte dat nooit verbaal, had meerdere malen te horen gekregen dat ik niet aantrekkelijk was, Geloof me, dat was ik toen ook niet echt. Liep vaak met mijn hoofd naar beneden, bang voor nare opmerkingen. Ben heel gevoelig, maar wilde altijd maar sterk zijn. Ik deed het verschrikkelijk leuk op school en haalde daar mijn waardering uit, dat was mijn bestaansrecht, goed presteren, het beter doen dan een ander en de lat altijd hoger leggen. Daar heb ik een aantal jaren geleden een hoge prijs voor moeten betalen, maar heb daar ook ontzettend veel van geleerd. Sta nu zakelijk en sociaal ook een heel stuk sterker in het leven. Ben daar verschrikkelijk blij mee! Echter dit laatste stukje: ik en de liefde heb ik nooit aan kunnen pakken, kon het nog niet echt aan, denk ik. Wellicht is dit dan een goed moment.

Door mijn lage zelfbeeld en de negatieve energie die je dan uitstraalt, ben ik tot nu toe dan niets dan ellende tegengekomen in de liefde. Keer op keer werd mijn zelfbeeld bevestigd. Nooit was ik leuk genoeg om in te investeren, altijd keiharde afwijzing en onbeantwoorde liefde. Waarschijnlijk zocht ik het zelf onbewust op - lekker veilig- Dit maakte wel dat ik steeds ontoegankelijker werd en dat bevestigde weer mijn zelfbeeld. Wie komt mij redden, wie zit wel dat ik een mooi mens ben zowel van binnen als van buiten? (Quien me va curar mi corazon partio?) Ergens heb ik toen, uit zelfbescherming, besloten dat de liefde gewoon niet voor mij was weggelegd, wilde daar vrede mee hebben. Wat natuurlijk niet lukte, geen mens kan zonder liefde. Voelde, ondanks dat ik krachtig door ging met leven en daarvan probeerde te genieten altijd pijn in mijn hart. Inmiddels was ik dertig geworden en nooit had iemand nog mij zijn vriendin genoemd. Het was nooit verder gekomen dan: "ik hou wel van je, maar niet zoals een man van een vrouw houdt", goed bedoelt wellicht, maar wel het pijnlijkste wat iemand ooit tegen mij gezegd heeft (helemaal als je wel als man en vrouw met elkaar omgaat).

Ik bleef maar in dit cirkeltje rondhangen, het ging allemaal goed met mij, maar toch ook weer niet: kon immers niet bij mijn gevoel.

Afgelopen december heb ik samen met een hele goede vriendin een rondreis gemaakt door Cuba en dat heeft mijn ogen geopend en me weer dichter bij mijn gevoel gebracht. Op Cuba leven de mensen veel meer in het nu dan hier, nemen de tijd voor elkaar en stralen veel warmte uit en oprechte interesse. Door alle warmte die ik daar kreeg, kon ik weer bij mijn gevoel en warmte teruggeven. Met pijn in mijn hart, maar met een hele ervaring rijker ben ik weer in het vliegtuig gestapt. Wilde gelijk terug en me het liefst weer onderdompelen in dat warme bad. Maar ook wist ik dat wilde ik echt gelukkig worden, dat ook hier in Nederland zou moeten vinden bij mezelf. En ik wist toen ook heel zeker dat ik niet mijn hele leven zonder liefde wilde leiden.

Vol zelfvertrouwen (op Cuba werd ik wel mooi en leuk gevonden, door gewoon mezelf te zijn) heb ik me toen aangemeld bij een datingsite. Wat had ik te verliezen? Daar ontmoette ik hem, dezelfde week hebben we elkaar gezien, na wat aftasten en heel veel praten, werden we een stel. Het ging allemaal heel snel, maar het voelde allemaal ook heel goed. Hij besteedde wel die aandacht aan me die ik verdiende, hield rekening met me, deed dingen voor me, deelde dingen met me en liet zijn hele omgeving weten dat wij een stel waren. Was trots op me en ik was trots op hem en kon mijn liefde tonen en er van genieten. Af en toe toonde ik wel even mijn zoals hij zei: "koude kant", heb hem dat kort zonder drama uitgelegd en was steeds meer van overtuigd dat we volgende maand, de hele zomer en wellicht nog veel langer een stel zouden zijn. Wilde in deze relatie investeren en was dolgelukkig. We hebben het nooit echt diepgaand over vorige relaties gehad, vond ik het ook nog wat vroeg voor, (net 6 weken). Vind ik nu jammer, wellicht had het mij nu wat duidelijkheid verschaft waarom het voor hem van de een op andere dag helemaal over was. En hij nu al weer vrolijk op zoek is naar een nieuwe vriendin op de datingsite. Wist wel dat hij vier jaar geen vrouw had aangeraakt. Maar nu val ik in de herhaling, dat valt al in mijn vorige blogs te lezen.

Wat ik hier van wil leren en wat ik nu wil zijn is: Open, Mezelf en Onbevreesd!! Ik wil open staan naar mensen en mezelf de moeite waard vinden, want dat ben ik! Leven in het nu en later als de pijn van het verdriet en verlies over is, open staan voor een nieuwe man in mijn leven! Ik heb iets te bieden!

De pijn voel ik nog steeds, de paniek en het verdriet is groot, de misselijkheid nog niet weg. Maar de tijd met deze man is niet voor niets geweest.