Na mijn blogs van gisteren en de lijst van Jelle, ben ik echt gaan nadenken en te rade gegaan bij mezelf. Wat kan ik in ieder geval met deze ervaring:

Wat ik ten alle tijde wil voorkomen en waar ik dus heel hard aan ga werken is niet terug in mijn schulpje kruipen. Net doen of ik de liefde niet nodig heb, dat ik het niet waard ben, niet mooi of leuk genoeg ben en dat het niet voor mij is weggelegd in dit leven. Dat werk, vrienden, succes hebben maar genoeg moet zijn.

Voel me euforisch, voel dat ik steeds meer in mijn eigen kracht ga staan. Heb mijn onvolwassen ex net een sms gestuurd, dit was de tekst: "Wens je veel succes bij t vinden van een nieuwe relatie, ben je al druk mee bezig zie ik. Wens je echt t allerbeste . Voor mij werk t echter anders, wat kan ik hier van leren en hoe kan ik zelf groeien?

Hij is intelligent genoeg om dit te begrijpen, in feite heel denigrerend, heerlijk voel me weer (even) een sterke vrouw!

Ben geen schrijver, maar het doet me goed om dit van me af te schrijven. Want ik begrijp het niet, niemand in mijn directe omgeving begrijpt het.