Ben geen schrijver, maar het doet me goed om dit van me af te schrijven. Want ik begrijp het niet, niemand in mijn directe omgeving begrijpt het.
Het is zomaar uit, plotseling zijn zijn gevoelens voor mij verdwenen, opgebrand....zoals hij het zegt. Vorige week zondag waren we nog samen en hebben we een harstikke leuke dag gehad, twee dagen later is het uit. Belt me op om me te vertellen dat hij geen gevoelens meer heeft, wellicht over twee dagen weer....Liet mij het finale woord zeggen en beaamde dat alleen maar. Ben direct in de auto gestapt en heb zijn sleutels teruggegeven en heb afscheid genomen van de katjes. Was zo steenkapot, moest letterlijk overgeven. Alles kwam als een slag bij heldere hemel. Ik dacht dat we echt iets moois aan het opbouwen waren, iets met toekomst. Nu voel ik me eigenlijk alleen maar een sociaal experiment. Het waren maar 6 weken, maar 6 hele intense weken. Volgens hem hebben we een relatie van een half jaar in 6 weken gepropt. Had het anders gemoeten?
Ben niet iemand die makkelijk de muur om me heen afbreekt, maar dit voelde zo goed dat ik me helemaal heb opengesteld en dan denk je niet dat het bij de eerste rimpelling al afgelopen is. Ook al heeft de andere partij ook een rugzakje. Wat het extra moeilijk maakt is dat hij nu op dit moment lekker online op relatieplanet op zoek is naar een volgende. Wat is dit? Heeft 'ons' dan helemaal niets betekend? Hier krijg ik echt een rotgevoel van.
Liefs,
Corazonpartio
zo herkenbaar
feit dat hij nu al weer opzoek is op relatieplanet, wil zeggen dat hij nt alleen kan zijn, en dat doet pijn, waarom was jij nt goed genoeg voor hem......denk je dan......dat hij nu alweer opzoek is , zegt genoeg over hem, en of dat nu 6 weken, 6 maanden of hoelang het ook is, de pijn blijft hetzelfde, ik ken het, heb ook zoiets meegemaakt alleen had hij nt eens het lef om te zeggen dat het over was, hij zei alleen vaker letterlijk.als ik je kop moe ben hoor je dat wel...ik hield daar ook veel van, en eens dat die door hebben dat je daar zo gek op bent, kunnen ze met je doen wat ze willen, ik weet nt hoe oud de jouwe is maar die van mij is 34....en als je op die leeftijd nog zo moet doen...dan ben je nt volwassen...en kun je zulke beter kwijt dan rijk zijn en dat is wat ik mijzelf ook steeds afvroeg "wil ik dit, nee dit wil ik nt",maar toch.....hem missen, al duurde het nog zo kort, vaak is de miserie achteraf langer dan dat het geheel geduurt heeft, en wordt je steeds wantrouwiger naar anderen toe, want waarom zouden die anders zijn,ik wens je veel sterkte
Dank je wel
Shena,
Dank je wel voor je reactie, klopt allemaal als een bus. Dit zegt meer over hem dan over mij. Dat zeggen mensen in mijn omgeving (naar ik hoop in jouw omgeving ook) dit is zijn verlies. Ik was zijn eerste relatie nadat hij (zo zei hij het letterlijk) vier jaar geen vrouw had aangeraakt. Dat maakt het natuurlijk helemaal raar, waarom geef je dit zo makkelijk op? Vandaar dat ik me nu een sociaal experiment voel. Of is het om 'gaaf te zijn' bij je vrienden die allemaal wel gesetteld zijn? Ik zal nooit antwoorden krijgen. De mijne was inderdaad ook 33 jaar, dus dan vraag ik me inderdaad nu ook af, wil je een relatie met iemand die zo onvolwassen is en dus gewoon liever niet nadenkt? Grappig, A. heeft ook een aantal malen gezegd zolang ik de sleutel niet terug vraag is er niets aan de hand en als ik ruzie met je zoek, hoef je daar geen twee keer over na te denken. Ook ik kon dit wel waarderen. Het initatief van het contact kwam ook vooral van hem af, ik had na alleen maar klote-ervaringen best moeite om te geloven dat dit echt was. Was net zover dat ik er echt in ging geloven (daar heb ik hem overigens nauwelijks mee lastig gevallen. Dat was mijn 'oud zeer'). Ik hoop in ieder geval dat jij ook langzaam beter gaat voelen, ik doe hard mn best om hier iets van te leren en te blijven geloven in mezelf. Ik heb veel steun aan de teksten van Paulo Coelho, wellicht jij ook:
Brida - Paulo Coelho,
"In het allerbelangrijkste van haar leven, de liefde, had ze niet echt tot het einde kunnen gaan; na de eerste teleurstelling had ze zich nooit meer volledig gegeven. Ze vreesde het verdriet, het verlies, de onvermijdelijke scheiding. Natuurlijk, dergelijke dingen waren inherent aan de liefde - en de enige manier om ze te vermijden was van de liefde af te zien. Niet lijden en wel liefhebben ging onmogelijk samen gaan.....Niemand kon kiezen zonder bang te zijn. Desondanks was dit de wet van het leven. Dit was de Donkere Nacht en niemand kon voor de Donkere Nacht wegvluchten, ook al zou je nooit een beslissing nemen, ook al zou je nooit de moed hebben om ook maar iets te veranderen; want dat was op zich al een beslissing, een verandering. En zonder de verborgen schatten van de Donkere Nacht als resultaat."
30+
Zeker, die Paolo Coelho schrijft mooie dingen. Helemaal mee eens. Ik herken in jullie verhalen ook mijn verhaal. Je eindelijk weer helemaal geven en dan plots uit het niets geeft die ander het op. Pats boem, weer in een klap wordt alles van tafel geveegd,
en ook herkenbaar... je zou toch denken dat mannen boven de 30 (en ook vrouwen) toch al iets serieuzer in het leven staan. Nou, mijn ex was 32, maar nog echt niet toe aan een volwassen relatie blijkbaar.
Ik begrijp het niet.