Gisteren belde mijn ex. Het is geweldig geescaleerd met hem. Hij belde mij vanuit de gevangenis. Wat een klootzak, hij heeft dingen gedaan waar ik beter niet over uit kan wijden maar het is niet best. We hebben goed gepraat hij luisterde en ik heb heel veel verteld over de dingen die me dwars zaten, en ik denk dat hij ook wel luisterde. Hij zei dus je zegt dit en ik hoor je dat zeggen.
Al redelijk vroeg in het gesprek vroeg ik hem, heb je nog een relatie en hij zei ja. Ik zei dat ik het niet aankon om met hem dan in gesprek te gaan, dat ik zelf ook genoeg moeite had om mijn leven op de raills te houden. Toch begon het gesprek weer en op een gegeven moment heb ik hem gezegd dat ik dit niet aan kon. Dit gebeurde nog een keer en toen hebben we opgehangen.

Na 1 uur of zo belde hij weer, hij zei me dat hij mij helemaal niet had afgewezen, ik zei dat ik het wel zo ervaarde. Ik heb heel veel dingen eruit kunnen gooien, en het was weer zoals in het begin van onze relatie, het voelde wel goed alleen er is een ander, en trouwens al was er geen ander dan kon ik niet met hem verder.
Hij zei dat hij nog van me hield en herhaalde nog een keer dat hij me niet heeft afgewezen. Hij vroeg of hij me nog een keer mocht bellen het overviel me en ik zei dat het mocht en dat we dan wel afspreken hoe het verder gaat. Ik zei nog wat werk jij je enorm in de nesten.

Met veel mensen erover gepraat, wat ik denk ik ga zeggen als hij weer belt is, jij hebt een andere vriendin en ik kan dat niet aan, je moet het maar met haar doen. Ik heb op het moment al mijn aandacht nodig om mijn eigen leven in goede banen te leiden, en dat ik hoop dat hij deze periode gaat gebruiken om aan zichzelf te werken, zoveer zinnigs heeft hij daar toch niet te doen.
Ik voel me verslagen, die klootzak.