Afgelopen zaterdag mijn zoontje weer gehad. Het loopt eigenlijk zo goed, soms te goed denk ik bij mezelf.
Had dit nooit kunnen geloven dat dit zou kunnen.

Toen ik hem zaterdag (eergisteren) ophaalde bij haar thuis, leek het wel of het al zo jaren gaat. Zij daar met hem, nu druk bezig met hun verhuizing samen.
De vrouw waar ik eens zoveel van hield, die ik beminde, liefhad, die uit mijn vingers is weggevloeid, nee weggevaagd.
Zo stond ze daar weer, niet meer dan dat, nauwelijks oog voor elkaar.
Opgevreten door haar nieuwe liefde, mij als een ouwe schoen weggedaan. Dat is het leven, dat is liefde, wat het eens was tussen twee mensen.
Soms onbegrijpelijk, maar ook zo in de realiteit.

Mijn ventje straalde als nooit tevoren. Het was zijn zaterdag, en ik beloofde mezelf het voor hem elke keer een feestdag te maken.
Zo was het ook. Vader en zoontje, liefde voor elkaar, de gebondenheid, maar zonder mama.
Dat doet mij nog altijd verdriet, niet om mijzelf, maar wel voor hem. Als ik diep in zijn hartje zou kunnen kijken, dan weet ik dat hij het anders had gewild. Daarom geef ik hem al mijn liefde, en wil hem meegeven, dat het nu zo is, zoals het is.

Er is zoveel ellende in de wereld, maar kinderen zijn altijd de dupe. Hoe je het ook bekijkt.
Dakloos, honger, verlaten, geweld. Dagelijkse dingen, die eerder normaal zijn geworden dan uitzondering.
Mensen die elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen, aggressie, mishandeling, drugs, noem het maar op.

En wat is het dan toch heerlijk als je je zoontje in je armen mag sluiten weer. Iedereen heeft toch het beste voor met zijn/haar kind(eren). Die wil je toch zien lachen, ook als je het zelf soms of vaak moeilijk hebt.
Als je dat kunt opbrengen, jezelf kan wegcijferen dan ben je sterk, ondanks dat je het zo anders had gewild.

Nathan pakte ik op, het was onze dag.
Hij had er zo naar uitgekeken, net als ik. Samen reden we naar mijn huis, en genoten van elkaar.
Nathan vertelde dat hij een kaart had gestuurd naar me, maar die had ik nog niet binnen. Hij begreep dat niet, en ik vertelde dat wellicht de postbode het te druk had met bezorgen ivm Sinterklaas.
Een lachje verscheen op zijn gezicht, net alsof hij wilde vertellen dat papa maar wat zat te verzinnen.

Zo ging onze zaterdag voorbij, samen.
Tijd om weer afscheid te nemen. Nog altijd blijft het onwerkelijk voor me, om je zoontje te moeten missen voor twee weken.
Maar het is goed zo.

Vanmiddag lag er een kaartje op de mat. Van Nathan.
Op de voorkant: Ik mis je, en op de binnenkant stond in grote letters ENORM, een Disney kaartje.
Zijn eigen handschrift: "voor papa
Nathan xxx"

Ja dan lopen even de tranen over mijn wangen.
Mijn ventje, die deze kaart zelf heeft uitgezocht en gestuurd naar zijn eigen papa.

Het gaat enorm goed met me verder.
The storm is over!!

Ron
x