Drie weken geleden leek het allemaal nog een droom, ik wachtte gewoon op het kleine kneepje om weer wakker te worden. Donderdagavond, 19.05 "Schat wil jij zo de afwas doen?", "Natuurlijk liefje doe ik zo". Ze ging met de hond lopen en nadat ze terugkwam volgde "Oh, ik zie dat je de afwas nog niet gedaan hebt", "Ga ik gelijk doen schat! Zou jij e.v.t. kunnen helpen met afdrogen, dan is het gelijk allemaal opgeruimd?" Een norse blik volgt, en de afwas wordt door ons beide gedaan. "Ben je boos schat?", "Ja", "Waarom dat dan?", "Vanwege dit". Ik begreep er niets van en ging in de bank zitten. De avond verliep extreem langzaam zonder een woord tegen elkaar te zeggen. Ik dacht zelf dat is morgen wel over, die is nu gewoon boos dat ik de afwas niet gelijk de eerste keer deed.

De ochtend erna is ze nog steeds van streek/chagrijnig/boos. Voor ik vertrok naar mijn werk; "Lieverd wil je vanavond anders naar je tante gaan? Die hebben we lang niet meer gezien, lekker eten daar?"; de befaamde woorden:"Nee schat, we moeten vanavond even praten." "Toch niet het ergste praatje hé?" "Dat weet ik nog niet *glimlach*". Het was voor mij een kwelling om nog naar mijn werk te gaan, ik bedoel als je dit hoort kan jij je toch niet meer concentreren op je dag zelf?

De avond valt, het werk zit er op en met lood in mijn schoenen rijd ik terug naar huis. Ik geef haar een kus en vraag waar ze het over wilde hebben(hopelijk zorgt de kus ervoor dat het meevalt). "Ik weet niet zo goed hoe ik het tegen je moet vertellen", "Probeer het maar in je eigen woorden te zeggen, ik zit er klaar voor". "Ik geef nog steeds heel veel om je, maar ik hou meer van je als een vriend dan als van mijn vriend". Mijn mond viel open en ik wist niet wat ik er op terug moest zeggen, dus probeerde ik wat te mompelen en een verklaring te krijgen, maar hier kwam helaas niet veel van terecht.

Om een extreem lang verhaal kort te maken. We hebben het huis samen gehuurd sinds een maand of 3, zijn beide huurder maaaar ze wil natuurlijk dat ik vertrek. Maar omdat we dus beide recht hebben op de woning deden we beide moeilijk tegen elkaar. Van een erg lieve vriendin waar ik veel van houd/hield, veranderde zij in 2 weken tijd in een feeks die me het leven zuur wilde maken en me het liefst dood wild hebben(ten minste zo leek het).

Twee weken voor de break-up nog op vakantie geweest, geen problemen gehad en het leek alleen maar beter en beter te gaan, tenminste dat dacht ik, maar helaas.

Om de titel erbij te betrekken; Hoe kan een vrouw al maanden weten dat ze niet zeker weet of ze nog van hem houdt, het er niet over hebben met haar partner en het op het moment zelf pas zeggen? En hoe kan ze in godsnaam ineens zo agressief en bitter zijn tegen de persoon die ze al 3 jaar liefhad en hem letterlijk het huis uit te eisen?

"Wat heb ik gemist in die maanden tijd"