Het is nu 6 weken geleden dat je bent vertrokken.. 6 weken van pijn, verdriet, en gemis. 6 weken van vallen en op staan. Bijna 10 jaar waren we samen, 10 jaar waarin veel gebeurde, veel onheil van buiten, waardoor we teveel met problemen aan het oplossen waren ipv. met ons zelf bezig te zijn...Mijn verstand weet dat we uit elkaar gegroeid zijn en dat het er uiteindelijk toch wel van gekomen was, maar mijn hart kan het nog niet rijmen.. Het gemis lijkt ook niet minder te worden. Soms even gaat het goed, maar vandaag was de leegte, het gemis zo erg, dat ik vreselijk heb zitten huilen.. Vandaag schaam ik me ook voor mijn gevoelens, want mijn kinderen gaan er beter mee om dan ik. Mijn (ex) man, gaat er al weer helemaal voor, dus hij is er verder mee dan ik. Er zijn nog zoveel vragen, er is nog zoveel niet klaar. Tenminste zo voelt het. Het is verwarrend... net als dit stukje, dat hangt ook van losse zinnen aan elkaar. Maar zo voelt het ook, zo vreemd en wreed. Ik kan er nog niet mee omgaan.
Maar wat mis ik nu... mis ik hem, mis ik een maatje, mis ik het samen zijn met iemand.. Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik van hem hou, nog steeds van hem hou. We hebben heel weinig contact, alleen het nodige en hij is zo koel en afstandig en zo zakelijk.. Hij lijkt wel een vreemde voor me. Wat doet dat pijn zeg. maak me zorgen over de toekomst. Moet wel verder, en dat doe ik ook, ga niet thuis zitten weg kwijnen, ga met de kinderen op pad... Ik moet... maar oh, wat is het lastig. Het is fijn om te lezen dat er veel lotgenoten zijn. Daarom ben ik ook hier terecht gerkomen. Omdat ik even vast loop... even weet ik het niet meer..