dag Fleur,

jou verhaal klinkt zo ontzettend bekend. Mijn ex-vriend wist ook niet meer wat hij wilde. Wel heeft hij het toen meteen uitgemaakt, nadat hij het me had verteld. Een kleine week later zei hij dat hij me miste, me wilde vasthouden en wilde langskomen. Maar toen heeft hij wel weer beslist om dat niet te doen. Ondertussen is het contact tussen ons erg vreemd geworden. Hij zegt weer dat hij me niet mist, dat het zo als het nu gaat goed is, elkaar niet zien en weinig horen. Als er contact is, ben ik het meestal die hem aanspreekt. Ik vind ook dat hij dat maar es zelf moet doen, maar er komt nix, en dan word ik daar zo gek van dat ik dan toch maar weer die stap zet. Mannen... Veel moed fleur!!!! En laat hem idd zelf maar contact opnemen. Doe niet zoals ik, want dat draait toch nergens op uit.

Ja dat is zeker hartstikke moeilijk! Weet je, ik ben eigenlijk zo boos, dat ik daarom echt niet de eerste wil zijn die contact zoekt. Ik begrijp zoveel dingen niet; hoe kan je het nou ineens uitmaken na 1,5 jaar? Daar ga je toch anders mee om, dan wil je er toch eerst aan werken?? Het vervelende is dat ik hem ook nog eens regelmatig savonds tegenkom; en daar kan ik niet onderuit. Wat verschrikkelijk voel ik me dan zeg, staat hij 3 meter verderop, maar je kan niet even snel vragen hoe het is of hoe het gaat. Je houdt elkaar constant in de gaten. En dan ga ik maar weer alleen naar huis; zonder doei te zeggen. Vanavond zie ik hem hoogstwaarschijnlijk weer; ik zie er nu alweer tegenop!