Zo'n dag dat je opstaat en denkt...nou daar gaan we weer. Rot stuk met de auto naar het werk, stomme ontbijt, geen hap door je keel kunnen krijgen, stomme werk, zelfde mensen, zelfde handelingen en 1 ding lijkt alles incompleet te maken..dat ben JIJ. S'ochtends het weer niet kunnen laten de msn an te zetten, wetende dat het al 26 dagen is dat je mij blokkeerd en vanaf de andere kant naar mij zit te kijken. Ik kan het niet laten telkens maar weer te wachten. Wachten tot je weer eens on-line bent. Wachten...altijd maar wachten, die keuze die je maakt toch telkens weer op terug willen komen..alleen deze keer kan dat niet meer, ik sta voor gek..als ik weer wat van me laat horen, dus ik houdt me sterk en zit hier in stilte, wachtende tot jij misschien weer eens toenadering zoekt.

Je verjaardag, een leuke mail gemaakt, maar toch weer aan het twijfelen of ik hem wel zal sturen. Misschien als ik hem niet stuur..heeft dat misschien een beter effect. Misschien wordt je dan juist wel wakker, denk je misschien dat ik jou aan het vergeten ben, misschien wordt je bang...zoek je misschien wel weer toenadering.Ach...god! Wat ik ook in mijn hoofd haal...het zijn allemaal mogelijkheden..maar de waarheid..jouw waarheid, jouw gedachten zal ik nooit weten...of je aan mij denkt, mij mist...Hoe onmochelijk de sitautie ook is...al mochten we elkaar nooit meer zien...had je maar gezegd wat je nu wel of niet voelde...misschgien kon ik er dan nu beter mee om gaan. Vrienden dat wilde je zijn..vrienden voor het leven, samen uiteten zonder ons te hoeven verstoppen, zonder bang te zijn dat iemand ons ziet. En dan die woorden daarna...toen ik je vroeg wat er allemaal was veranderd sinds we elkaar niet gezien hadden (een periode van totaal 14 maanden), je zei ' alles is zoals jij het hebt achtergelaten...' diep in mijn ogen kijkend.. Wat ik zag...misschien pijn...diepe liefde? Ik weet het niet meer. Maar je was nog boos op mij..kon niets meer van mij hebben. Ik heb je gekwest, jouw liefde voor mij telkens op de proef willen stellen...FOUT! Ja, ik heb ook fouten gemaakt, WIJ zijn een grotte fout schat...maar hoe vaak niet, hebben we het geprobeerd, hoe vak niet ben ik bij je opgestapt en toch vonden telkens weer een weg, telkens probeerden we het weer.

Raar, maar toch hoop ik dat we het weer zullen proberen. Die mail van jou van de week, soppkt door mijn hoofd. Is het een protest...een teken dat je nog leeft, dat je er nog bent, dat je nog aan mij denkt? Of alleen maar een teken van egoisme..om je eigen eer te redden. Ik weet het niet meer...Je bent en was altijd druk...altijd onderweg...1 keer belde ik je 's avonds laat op een congress je was lapzat..en die avond zei je me voor het eerste en tevens laatste keer, dfat je me vaker moest bellen maar al belde je niet...dat je altijd aan mij dacht...Al die herinneringen, alle dingen die je me zei...gaan als een film steeds weer..opnieuw en opnieuw aan mij voorbij. Niemand om mee te praten, dit verdriet te delen...alleen, zonder jou zo alleen.