Don't kill the messenger.

Wat ik er mee zeggen wil is dat ik begrijp dat de 'goedbedoelde' harten onder riem je de keel uithangen, de pijn die je ervaart, het verdriet wat je voelt is bijna onhoudbaar.

De schreeuw vanuit je binnenste om die arm, om die persoon is groter dan dat je kan dragen, en dan de intenties van anderen die, hoe goed ze ook zijn bedoeld zijn slechts zout in de wond.

Tijdelijk de liefde voor je hond als booster gebruiken is helemaal niet zo'n slecht idee, en als het je helpt is daar niets mis mee, gebruik dat, en die onvoorwaardelijke liefde van dat lieve dier, geniet daarvan, en geef het diertje die extra aandacht die hem? toekomt, hiermee ook jezelf wat troost gevend.

Ik ga je ook niet vertellen dat het beter word, ik ga je alleen vragen om voor jezelf wat meer proberen in het hier en nu te gaan leven, en vanuit die aanwezigheid het besef van alleen zijn laten zijn en zien
dat het is zoals het is.

Lieve Sen, begin met acceptatie en erkennen van je pijn, hier ligt het begin, niet van beter, niet van heling, maar van verzachting.

Try it, voor jezelf, niet teveel denken, en kijken naar wat je voelt, zonder in te vullen....

heel veel kracht en warmte toegewenst!

PS: is je hond(je) een Berner Senner?

Groet
John.

Natuurlijk is dit een naarder gevoel dan bij een overleden iemand....want bij liefdesverdriet komt naast de rouw ook nog een afwijzing! Die afwijzing is er niet bij een sterfgeval!

Afgewezen worden is iets persoonlijks....het raakt dieper in je ziel!

En ook ik word gek van mensen die zeggen dat het beter wordt.....want daar heb je NU niets aan!